ΘΡΑΣΣΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΨΙΑ...

Μεσα σε καθαρια ματια θελω να κυκλοφορω..χωρις να οπλοφορω!
Σε παλιους και θολους νομους δεν προσκυνω,ψαχνω το διαφορετικο γιατι το αγαπω..
Αγκαλια ανοιγω για να το καλοδεχτω,μεσα στα σημεια των καιρων..
Να το μαθω,να το διαβασω,να το καταλαβω..να με μαθει ,να με αποδεχτει,να με σεβαστει.
Στην καρτα επιβιβασης μεσα στο ταξιδι του χρονου μας δεν θα κρινω το γκριζο,το χρειαζομαι θα πω!!
Οσο μικρο και ευθραστο ειναι το βαγονι μου,πανω σε ραγες βαριας Ιστοριας..περηφανα το βλεμμα κατοικει μεσα στον ουρανο που με γεννησε!
Θα φιλοξενησω την αναγκη σου,την αμαθεια σου,την διψα σου για το αυριο γιατι η ελευθερια ειναι αδιαπραγματευτη.
Θα ανοιξω τον κυκλο των φιλων που δεν εχει ορια γιατι η εμπιστοσυνη κυλαει στο αιμα μου..
Θα παραβλεψω την συνηθεια του φοβου γιατι εχω μαθει να ρισκαρω και να πολεμω και να εξερευνω..
Θα γινουμε ενα,ισοτιμοι μπροστα στο αγνωστο αυριο που ανατελει..αλλα ΜΗΝ ζηταςνα γινεις κατι ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!
Ποτε δεν ποθησα λιμνες και βουνα που δεν ητανε δικα μου..
Ποτε δεν εμπλεξα εγκωμια και χαρτες με συννορα πιο περα απο εκει που τα χερια μου φυτρωσανε..
Ποτε δεν πουλησα γεματος υπεροψια αυτο που με σηκωσε στα δυο μου ποδια..
Ποτε δεν ανταλλαξα την ζωη σου,μεσα σε λυκοφιλιες και μισοτραγουδα για την επιβιωση της δικια μου υπαρξης..
Τον βραχο μονο το κυμα μπορει να τον σκοτωσει μεσα στην αιωνιοτητα..ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΡΙ ΞΕΝΟ!!
Και αν επιχειρησει να το κανει,σιγουρα θα πνιγει..αφου ο σεβασμος ειναι σωσιβιο που εχει ξεφουσκωσει!
Με βρηκες στην αυλη μου,δεν σε βρηκα..
Μου ζητησες νερο και σε φιλεψα ψωμι.
Δεν εχω κανενα προβλημα να λυσω..μονο μην γινεις ΕΣΥ η αλυτη εξισωση,δεν θελω να αναγκαστω να σε σβησω απο τον μαυροπινακα..
Ταπεινα το..απαιτω,ταπεινα μαθε να σηκωνεις το βλεμμα γιατι καθε αμπελι θελει μπολιασμα και το μπολιασμα ειναι ΤΕΧΝΗ!
Στο σπιτι που στρογγυλοκαθησες υπαρχουνε κανονες συμπεριφορας που ολοι μας τιμουμε και υπηρετουμε,χωρις διακρισεις..
Δεν θα γινεις ΕΣΥ η εξαιρεση..
Και αν ο ψαρας ανεβαζει το θηραμα του και ο κυνηγος το κατεβαζει..ο σκοπος της φιλιας ειναι να μην εχεις σκοπο και σε αυτο δεν ταιριαζουμε γιατι στην χωρα μου ο ηλιος λαμπει για ολους αλλα ΕΣΥ τον κοιτας καταματα με θρασσος που καποτε θα σε λιωσει!
Γνωρισε τον τοπο που σε αγκαλιασε,αγαπησε τον για να σε αγαπησει και αυτος,συμβιβασου με την πραγματικοτητα και ισως μαθεις να εκτιμας την ΙΣΤΟΡΙΑ!

ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ..ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ ΧΑΝΕΙΣ!!

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΔΕΜ !!!

Και ξαφνου τα χερια μπλεκονται τοσο σφιχτα ,τρεμοντας απο φοβο, χιλιοστα πριν την επομενη ανασα που σε λιγο θα γινει ΜΙΑ.
Και ξαφνου τα φωτα που τρεμοπαιζουνε παιχνιδιαρικα μεσα απο το παραθυρο του δωματιου που εγινε ναος ,οργιαζουνε σπαζοντας ολα τα χρωματα που μεχρι τωρα γνωριζες,σε απειρα πυροτεχνηματα φωτιζοντας αυτη την μαγικη νυχτα, οπως μονο δυο πανσεληνοι μαζι θα ειχανε το κουραγιο να κανουνε!
Και ξαφνου το κορμι γινετε υγρη υδρογειος σφαιρα ,που περιστρεφετε μονο γυρω απο το ονειρο,χωρις πολους,χωρις βορρα,χωρις νοτο,χωρις συννορα και πρωτευσουσες..χωρις διαπραγματευσεις!
Και τοτε η γυναικα γινετε ξανα η Ιθακη και ο Οδυσσεας ο αντρας που αψηφα καθε Σκυλα και Χαρυδβη μπροστα στην ελπιδα για το φιλι της,την πηγη της,την επιστροφη στο προσκεφαλι της.
Το στηθος ανεβοκατεβαινει τοσο γρηγορα,φτανοντας τον Θεο,που χαμογελα λαμποντας ολοκληρος γιατι βλεπει τα παιδια του να ανοιγουνε για μια ακομη φορα την πορτα της Εδεμ.
Και ξαφνου οι φωνες σωπαινουνε,αποτομα χωρις προειδοποιηση,ανυσχυρες μπροστα σε δυο ανασες που δεν εχουνε κουραστει ακομα να σμιγουνε ψαχνωντας την λυτρωση.
Την στιγμη που ολα τελειωνουνε και αρχιζουνε ξανα,που περιμενεις το σκοταδι αλλα δεν ερχεται,που τα δειλα σου βηματα θα σε φερουνε και παλι εκει που ορκιστηκες οτι ποτε πια δεν θα ξαναπερπατουσες..μην προσευχεσε πριν κοιμηθεις,μην μετανοιωσεις για την υποσχεση που δεν κρατησες,μην κρυφτεις μπροστα στον καθρεφτη σου γεματος φτηνο ενθουσιασμο..
Η σωτηρια δεν θα ερθει παλευοντας να γινεις αυτο που με τοσο κοπο αποφευγεις!Και αν ολα ειναι μεσα στο μυαλο σου που ακομα προσπαθει να σε γνωρισει και να το γνωρισεις ,ολα τα υπολοιπα αποκτησανε πια δικια τους μηχανη που τρεχει με ιλιγιωδη ταχυτητα πανω στο κορμι.
Ενας χαρτης γεματος απο φλεβες που κοχλαζουνε,δαχτυλα που δεν σταματανε να αγγιζουνε,χειλη που ρουφανε καθε εκατοστο ζεστης επιδερμιδας,φωνες που ουρλιαζουνε γιατι πια δεν πονανε αφου το ναρκωτικο κυλαει μεσα τους!
Καποτε εψαχνες την γιατρεια μεσα στην λησμονια και την απαθεια και την βρηκες και την εζησες,αδιαφορα σφυριζοντας ,αμεριμνα περπατωντας μεσα σε ενα σπιτι αποστειρωμενο χωρις παθη χωρις ..ΦΩΝΕΣ!Καποτε αδειασες ολοκληρος με μια αποτομη κινηση που δεν ητανε δικια σου αλλα εγινε κτημα σου σκεπαζοντας με κιτρινα σεντονια τους καθρεφτες του χρονου!
Και η συνηθεια εγινε πρωινο ξυπνημα ,μαζι με το φερετρο που καθε βραδυ ξαπλωνες σε εναν υπνο διχως ονειρα, χωρις να ζητας τιποτα περισσοτερο απο αυτο που ηδη γνωριζες.
Δεν ξερω τι ειναι ο ερωτας και αν αυτη η τοσο μισιτη λεξη εχει τον απαιτουμενο ορισμο.Ισως δεν θελω να μαθω γιατι μπορει η αποκαλυψη να ειδη μια ανακαλυψη για μενα και αν δεν ειναι ..ποιος μεσα στην αμαθεια του θα με διδαξει πως να οδηγω με τα ματια κλειστα και τα χερια μουδιασμενα?
Ποιος θα μου απαριθμισει τους κανονες που κανεις δεν γνωριζει καθε φορα,ποιος θα τολμησει να γινει Θεος ωστε να ριξει τα ζαρια για να ξεκινησει το αρχεγονο παιχνιδι ? Ποιος δεν θα τολμουσε να ζησει αυτο το μισητο μεγαλειο διαλεγοντας την λογικη?
ΚΑΝΕΙΣ!
ΤΟΣΟ ΘΕΙΚΑ ΤΡΩΤΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΦΩΤΙΑ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ..ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΚΑΘΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΥΤΟ ΝΑΙ ...ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=0Gc5d8h5gt0

Ο ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Φιλικα θελω να σου δωσω την συμβουλη μου και φιλικα θα καρφωσω την μαχαιρα στην απολυτη εμπιστοσυνη σου.Ετσι γιατι ειμαι ενα κωλοπαιδο και δεν γνωριζω αλλο τροπο για να επιβιωσω περα απο το ψεμα και τα καμουφλαρισμενα χαμογελα που τοσες προβες εχω κανει μαζι με τον σκηνοθετη που με διαλεξε μια νυχτα σε εκεινο το λιμανι που ξεμπαρκαραμε μαζι!Εγω κοιτουσα τα χρωματα της καινουργιας μερας που δεν ηθελε να ξυπνησει γιατι οι φωνες του χρονου την παγιδεψανε μεσα στο κουτι της Πανδωρας χωρις να την ρωτησουνε, ενω εσυ πυρποληθηκες απο τα φωτα της πολης που η Σαλωμη ειχε εδω και καιρο αποκεφαλισει!
Μια ανεκδιηγητη πλανη ο λογος σου και η χειρα βοηθειας που τοσο απλοχερα μου προσφερες..ακαρπη και αγονη η γη της ψυχης μου ..σαπισμενα απο την αρχη και τα θεμελια της αυτοκρατοριας μας.
Φιλικα ολα τα εγκληματα που θα κανω στο ονομα της αυταπαρνησης,φιλικα και παλι θα με προδωσεις αφου οι πραξεις στο λογιστηριο της ζωης ειναι μειον και το ελλειμα ασηκωτο!Φτηνες οι δικαιολογειες για το ποσο μετανιωσε ο δολοφονος μετα το εγκλημα, μιας και το νωπο αιμα κυλαει ακομα μεσα στα χερια του,ματαιες και οι φωνες του ενστικτου που προσπαθει ασκοπα να αλλαξει το μοιραιο.
Και αν ειμαι Ο φιλος σου και αν εισαι Ο μεντορας μου και αν βαζω και το κεφαλι μου στην αγχονη που κρεμεται απο πανω μας καθε μερα χωρις να ξερουμε το γιατι, εσυ επιβαλεται να αλλαξοπιστησεις. Αλλιως δεν θα ζησουμε την παρακμη,την ξεφτιλα,την τρελλα της αντιπερα οχθης που μας πλανεψε.Τοτε ,οταν μας καταβαλει το απολυτο κενο ,θα εκτιμησουμε καθε πολυτιμη στιγμη που χασαμε παιζοντας στις αλανες που μονο οι πραγματικοι φιλοι μοιραζονται και θα αρχισουμε να μαζευουμε σκουπιδια, ρακενδυτα ντυμενοι,μεσα σε ενα κρυο καιρο που διαλεξαμε,γιατι ειμασταν δειλοι μπροστα σε αυτο που λεγετε αφοσιωση.
Και οσα χτισαμε μαζι, δειλα-δειλα,προσεχοντας τα ναρκοπεδια που στησανε καποιοι αγγελοι καλοθελητες μιας δηθεν αποκαλυψεως που δεν θα αργουσε,χαθηκανε μεμιας μεσα σε δικαιολογιες φτηνες και δωρα αναμνηστικα που εχουνε την δυναμη ακομα να μας πληγωνουνε!
Τα φυλλα του φθηνοπωρου θα πεσουνε,τα αποδημητικα πουλια θα ξεκινησουνε το αιωνιο ταξιδι τους ,οι πλατειες θα ερημωσουνε ,καπου καποιος θα πεθαινει και καπου αλλου καποιος θα γεννιετε..Καπου -καπου θα μου λειπουν τα γελια μας,οι ατακες μας,τα δυο καλαμακια μεσα στο ενα και μοναδικο ποτηρι ξεσαλωματος λογο αδειας τσεπης,των ματωμενων γονατων και μουτρων μας απο το ατυχημα του αξεχαστου εκεινου Αυγουστου,του ωμου που παντα ακουμπουσες και εγω εκλαιγα αλλα πιο πολυ θα μου λειπει ο δικος μας μοναδικος κωδικας αποδοικοποιησης της ζωης!
Ισως αυτο απο μονο του, θα δωσει και τον αερα που χρειαζονται επειγοντος τα διαλυμενα πανια του καραβιου μου για πλεσει πισω ξανα σε εκεινο τον Αυγουστο, σε εκεινο το λιμανι που σου προσφερα τσιγαρο και το ενα πακετο γινανε απειρα μιας και οι στιγμες μας ΚΟΡΙΤΣΙ γινανε απο τοτε απειρες,ανεκτιμητες.Μεγαλωσαμε μαζι,τοσο κοντα που οι δρομοι μας γινανε γραμμες τελεια συχγρονισμενες,με ονειρα απο το ιδιο χρωμα,φοβους απο το ιδιο υπογειο..φωτια απο τον ιδιο αναπτηρα!
Και αν κολυμπαμε πλεον παραλληλα μεσα σε νερα που πιστευουμε οτι αγαπαμε,παντα θα ζηταω την ζεστη δινη της ΦΙΛΙΑΣ σου που τελικα για μενα ποτε δεν κοπασε.Ειναι τοσο καθαρια και φωτεινη οπως ο φαρος στεκεται φωτεινος και περηφανος μεσα στην θεομηνια.
Τα λαθη μας μικρα και μεγαλα δεν εχουνε πια καμια σημασια αφου μονο το αποτελεσμα θα κρατησουμε στα χερια μας!Το βιβλιο που μου χαρισες τοτε και αυτο που γραψαμε μαζι ειναι μεσα μου και στις μετεπειτα πραξεις μου,αλωβητο εντελως.Ενα παραθυρο που ακομα στεκεται ορθιο μεσα στα αποκαιδια εκεινου του παρανοικου πεισματος και εγωισμου που μονο το θυληκο στοιχειο ειναι ικανο να γεννησει με απολυτη μεγαλοπρεπεια.
Τωρα με την θαρραλεα συγνωμη που θα στειλω πισω σε αυτο που μοιραστηκαμε,θα ξεκινησω ..εστω και μονη την αναστυλωση μεσα απο τα συντριμμια! Δεν περιμενω τιποτα ,δεν βιαζομαι καθολου γιατι ως καπετανιος ξερω πια, οτι ο πολυποθητος φαρος μεσα στο σκοταδι και στις σειρηνες μπορει να αργησει να φανει...ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!!

Υ.Γ Για την Μαρια...μια φιλια,μια ολοκληρη ζωη!!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ...

Με ποιον τροπο,με ποιες λεξεις μπορω να μεταφερω την υπαρξη που κατοικει μεσα σε μια κουζινα,πανω σε ενα βαθρο που δικαιωματικα της αξιζει?
Σημερα ειναι η γιορτη της,το ονομα της εχει την τιμιτηκη του και εγω θα προσπαθησω να στειλω το ταπεινο δωρο μου!
Μεσα στο χαος της καθημερινης ζωης μου ειναι το προσωπο που θυμαμε με καθε λεπτομερεια,καθε ρυτιδα,καθε λακακι που κανει την εμφανισει του μαζι με το υπεροχο χαμογελο της,καθε χρωμα που χρωματιζει εκεινα τα λατρεμενα ματια αναλλογα με την διαθεση της!
Τοσο μακρια απο την φυσικη παρουσια εκεινης,παιρνω παρεα την μυρωδια της και γιορταζω σημερα αρκετα χιλιομετρα μακρια της..πινοντας το κρασι που παντα προτιμαει και καπνιζωντας οσο μπορω λιγοτερο προσπαθωντας να εκπληρωσω καθε επυθυμια της.
Οι ευχες μου ειναι τοσο περιττες και συναμα τοσο αναγκαιες,γιατι γνωριζω οτι της περιμενει σαν μικρο παιδι!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ..ΜΑΝΑ..ΜΗΤΕΡΑ..ΦΙΛΗ ΜΟΥ!
Μεσα στο κορμι σου μεγαλωσα και μεσα απο τον απολυτο πονο ολων των εποχων εγινε η πρωτη μας συναντηση!
Εισουνα,εισαι και θα εμμενεις να εισαι το σημειο αναφορας μου,η πρωτη αγκαλια που κουρνιασα καποτε γιατι ετσι η φυση το προσταζε και η μονη αγκαλια που ζηταω οταν τα καραβια μου βουλιαζουνε!
Εισαι το φως μεσα στο χαος μου,Παναγια δικια μου μεσα στην απελπισμενη προσευχη μου!
Τι και αν ταξιδεψα σε αλλους τοπους μακρια απο τα φτερα σου,ψαχνωντας τον κοσμο,το αγνωστο και τις συγκινησεις του ..εσυ εισουνα παντα εκει!Μεσα στις παγιδες,μεσα στο σκοταδι,μεσα στα καλοφτιαγμενα ψεματα που περιπλανιομουνα ειχα το χερι σου συνοιδοπορο,την υπαρξη σου δικο μου φιλη της ζωης.
Τι και αν καποτε οι παρεξηγησεις και οι καλοφτιαφμενες παραστασεις που καποιοι καποτε στησανε στην κοινη ζωη που θελαμε,μας χωρισανε? Πλεον δεν εχει καμια σημασια.Δεν μπορω να μην συχγωρεσω τιποτα που εγινε με οδηγο την αγαπη,δεν μπορω να αρνηθω την αναπνοη ΜΟΥ.Οσο μακρια και αν σε εξορισανε,μακρια απο μενα οι καταστασεις της μοιρας ..εγω για ενα πραγμα ειμουνα σιγουρη οτι η καθετη σκεψη σου ητανε παντα το νανουρισμα στο προσκεφαλι μου,το πλουμιστο πεπλο για τα ονειρα μου.
Παντα τα χερια σου διαπλατα ανοιχτα για αυτους που αγαπω και συνυπαρχω με ολα τα δωσε του κοσμου.Μια λιονταρινα με δοντια πιο κοφτερα και απο γυαλι απεναντι σε αυτους που παιζανε με την ψυχη μου και ακομα προσπαθουνε να το κανουνε,μετατρεπωντας την ζωη μου σε κουκλοθεατρο και εμενα σε καλοκουρδισμενη μαριοννετα!
Πονας οταν ποναω,εισαι ευτυχισμενη οταν χαμογελαω,περηφανος χορηγος μου σε καθε αυτοκαταστροφικη αποφαση της τρελλας που με διακατεχει,ακεραιος δικαστης καθε παρανομιας μου,η μονη αληθινη ΦΙΛΗ μου.
Τεσσερις φορες βιωσες το θαυμα..τις δυο πετωντας σε ροζ ουρανους και τις αλλες δυο σε γαλαζιους πλανητες,αλλα η αποκλειστηκοτητα που κατεθετες στον καθενα ξεχωριστα ητανε..συγκλονιστηκη!
Ακομα και ο καλυτερος πολιτικος δεν εχει τις ικανοτητες σου,για την διαφυλαξη της τοσο ευθραστης ισσοροπιας που λεγετε οικογενεια.
Μεγαλωσα πλεον ΜΑΝΑ και απο παιδι εγινα γυναικα..και εχω μεινει απολυτα ακινητη απεναντι στο ταπεινο μεγαλειο σου,στην θυσια που προσφερεις καθε δευτερολεπτο ανευ ορων και διαπραγματευσεων,στην πιθανοτητα αλλαγης της ζωης σου για την ..ΔΙΚΗ μου.
Ειμαι εδω ζωντανη,με σαρκα και οστα γιατι καποτε ΕΣΥ αγαπησες,μεταμορφωνοντας την μαγεια σε πραγματικοτητα και την γυναικα σε θεα!
Ειμαι εδω,γεματη απο σενα,ακομη διψασμενη για το γαλα της γαληνης που μονο εσυ μπορεις να μου προσφερεις.Οσο και αν ξεχνιεμαι μεσα στα φωτα της πολης που με πλανεψε ..εσυ θα εισαι παντα το χωριο μου,το υσυχαστηριο μου,ο ζωντανος κηπος μου!Ενα ευχαριστω σε σενα ΜΗΤΕΡΑ,ενα μεγαλο ευχαριστω στο συμπαν που σε διαλεξε γι'αυτον τον τοσο δυσκολο ρολο και ενα συνεχες ευχαριστω στην νοσταλγια που με ωθει ορμητικα να ερθω πισω στο σπιτι μου!
Μην μου παθεις τιποτα,σε παρακαλω προσεχε εσενα.Ο εγωιστης εαυτος μου δεν θα αντεξει την απουσια σου,χανωντας τον μοναδικο της δορυφορο!
Και εσυ ..πλεον ξεκουρασου και μην ανυσυχεις,εγω θα ειμαι εδω για σενα ..ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ .
ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ..ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ!

ΟΝΕΙΡΟ Η ΚΟΛΑΣΗ...

Χαθηκα ξανα.
Γιατι αυτο το μυαλο δεν λεει να σταματησει να ζηταει τον διαολο? Γιατι ο μαγνητης του ζηταει το αποκορυφωμα σου που δεν γευτηκε ποτε αλλα παντα ειναι ενα βημα πριν την αφετερια?
Απελπισμενα,τελικα την θελω αυτη την καταστροφη,ειναι μεσα στο αιμα μου..κυλαει τοσο φυσικα και με μια απληστη απορια ,με καρφωνει ρωτωντας .. ποσο ακομα?
Σαν δυο μικρα παιδια αποζηταμε ο ενας την παρεα του αλλου,τα χαμογελα ,τα αστεια που μονο σε μενα τολμας να κανεις,το εσκεμενο αγγιγμα που εχει ολο το θελω του κοσμου...το θελω να με ισοπεδωσεις οπως μονο εσυ ξερεις ,το θελω του να παραδεχτεις οτι τα ματια σου ψαχνουνε πλεον μονο τα δικα μου.
Δεν σε αντεχω και ομως δεν μπορω να υποφερω την υπαρξη μου χωρις να ξερω οτι καπου εκει μεσα στο κοινο και παραλληλο κυκλο μας πορευεσε! Πολεμησα και πολεμω την καταραμενη θυμηση σου,αλλα η αλλαζονεια ητανε παντα ο συμμαχος σου..μαζι με το χαμογελο σου που με ακολουθει μεσα στις πιο μυχιες στιγμες μου!
Ρωταω εμενα ,ανοητα παντα μηπως και διασκεδασω καθε υποψια ενοχης: Eιναι πρεπον?
Επιτρεπεται ,εγω και εσυ να ζησουμε το παραλογο?
Επιτρεπετε το αυτονοητο απαγορευετε να διαλυθει μονο με μια κινηση?
Θα μεινω μονη μετα απο το ολοκαυτομα η' η ανασα σου θα με ακολουθει,ζεστη και γεματη ζωη?
Προσπαθω με καθε τροπο να σε μπερδεψω και εσυ με την σειρα σου επιτιθεσε αγρια,λυσαλεα,χωρις οικτο θελωντας να με αποδεκατησεις.Τοτε θα πονεσω πολυ αλλα δεν θα ζητησω ποτε να σταματησεις να ΜΑΣ ταπεινωνεις.Ειναι η μονη οδος προς την καρδια σου,η μονη λεπτη γραμμη καταρριψεις καθε φραγμου σου.
Ματια μου γλυκα ..γνωριζω ποσο δυσκολο ειναι να μην θελεις ΑΥΤΟ που με ολο σου το ειναι.. θελεις.Και αν ο εγωισμος ειναι συνοδοιπορος μας..καποτε θα κουραστει και αυτος ,ζητωντας την λυτρωση μαζι με την κορυφωση της καταστροφης μας.
Τοτε εγω θα μεινω μονη μου μπροστα στο ειδωλο μου,ψαχνωντας καθετι που θα σε θυμηζει,φερνωντας το κορμι μου , ολο και πιο κοντα στην απολυτη αυτοκτονια.Και αυτη η φωτια που καει..το ξερω..δεν θα σβησει ποτε,οσο και αν με παλευεις και οσο και αν σε παλευω μεσα σε αυτον τον αγωνα,που εξαρχης το συμπαν ειχε κληρωσει.
Αγαπη μου ...δεν θελω να νικησω!
Ποτε δεν το ζητησα,ποτε δεν το ποθησα,ισως μονο εκεινη την στιγμη που νομιζα πως σε χανω ..τοτε μονο ,απληστα επαιζα με την ψυχη σου χωρις διαπραγματευσεις,υπουλα,με δολο..μεταμορφωνωντας εμενα σε κατι αλλο,αγριο,προστυχο,αμειλικτο γεματο ΟΧΙ καμομενο!
Τα αορατα χαδια σου ειναι παντα διπλα μου,πανω μου,παντου.Και το ξερεις τοσο καλα,οπως ξερεις ποσο ζωτικη ειναι η αναπνοη για την ζωη σου,οτι αν δεν γινουνε ΟΡΑΤΑ τοσο απειρως ρεαλιστικα,κανοντας τον ιδρωτα σου ...προσωπικη πηγη μου, η σπιθα της παρανοιας που βιωνουμε θα τα καψει ολα χωρις αλλη ευκαιρια αφηνωντας τον παραδεισο μονο ενα ονειρο και την κολαση μονιμο σκηνικο στις απελπισμενα πλεον γυρισμενες πλατες μας.
Δεν θα ζητησω την λυση ,ουτε την απαντηση που τα χειλη σου ..το βλέπω ειναι πανετοιμα να μου προσφερουνε οπως παντα.Δεν σκεφτεσε για μια ακομη φορα η' ισως σκεφτεσε παρα πολυ τον δρομο μου,που δεν πρεπει να ακουλουθησεις.
Τα λαθη μου που κατακρινεις συνεχεια και λατρευεις να βιωνεις.
Την δυναμη του να ειμαι εγω που τοσο μισεις και με τρομο ποθεις..
Ενα χρονοβορο παζλ ο χορος μας που δεν κουραστηκαμε ακομα να ακολουθουμε τα βηματα του,με ολες τις αισθησεις γηινες και μη, σε πληρη ετοιμοτητα.
Ακομα μια φορα δεν θα σηκωσω λευκη σημαια,γιατι το ξερω...το σπαθι ακονιζετε,τα βελη ειναι λατρεμενα δηλητηριο γεματα και ο στρατηγος πανετοιμος για μια ακομη επιθεση.
ΙΣΩΣ ΠΙΑ ..ΓΙ'ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ...

http://www.youtube.com/watch?v=j3iAzdbg3mo
Δεν θα πεθανω αποψε..
Θα περιμενω για μια ακομη φορα εκεινο το φιλι,βαλσαμο στην ψυχη.
Θα θεριεψω υπομονη και πεισμα..
Θα γινω οι ωρες που δεν περνανε..
Ο ναυαγος που βρηκε το νησι του,το κορμι του..
Δεν θα κοιμηθω αποψε..
Κανενα ταξιδι μεσα σε ονειρα που θα με ταξιδεψουνε μακρια και περα απο την αγκαλια που πια με γνωριζει..
Μεσα σε χρονοδιαγραμματα ενος μυαλου που εχει πια διαλυθει..
Στο τωρα που μισω και αυτο με λατρευει..
Δροσοσταλλιδα μου,πανω σε πεταλλα πρωτογνωρα ..γινε το Ροδο μου,μαζι με τα αγκαθια σου!
Κρατησε με κοντα σου μεσα σε μυρωδιες που μονο ενα κοκκινο φεγγαρι τολμα να διαλεξει..
Μεσα στο σκοταδι,ποτισε τα βλεφαρα μου για να γινουμε και παλι ΕΝΑ.
Κανε τον φοβο μικρο παιδι και την λαχταρα μου ποταμι..
Μονα σεντονια οι σκεψεις μου...
Παραλληλες ανασες,πανω σε κερια αναμμενα..
Και η σπηλια μου..εχασε για παντα το κλειδι του παραδεισου.
Τοσο απλοχερα προσφερε καθε μυστικο της,καθε παραμυθη της..σαν μωρο που κουρνιασε σε στηθος αγνωστο ζωντας το παραλλογο,το αδιανοητο..Το ΜΑΓΙΚΟ!!
Ισως και να πεθανω αποιψε..
Ζωντας απο την αρχη αυτο που θελω μονο για μενα,εγωιστικα χωρις οικτο και ταπεινα αισθηματα..
Πλαθωντας καθε υπερβολη μεσα σε δαχτυλα που τρεμουνε,φωνες που σιωπουνε,καρδιες που λιγοψυχουνε και δεν τολμουνε..
Σε ανηπωτα βλεμματα,που χασανε πριν τον γκρεμο την στιγμη τους..
Στην αποριψη που ολο με ψαχνει και ολο με χανει μεσα σε φωτα που εγιναν πια δικα μου..
Ισως και να πιστεψω ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ αποψε..
Που τραγουδα τοσο δυνατα και εγω δεν μπορω να το αποφυγω..
Μεσα απο κλειστα παραθυρα,ο ηλιος που καηκα τοσο γλυκα,με μυριζει φιλωντας το προσωπο μου..
Κανενας συμβιβασμος,καμια οθαλμαπατη..
Αχορταγα οι λεξεις της παραδοσης καρφωνονται στους τοιχους του μυαλου μου,αχορταγα ο χρονος με πουλαει σαν μαριονεττα,αχορταγα δεν ΠΑΡΑΔΙΝΩΜΕ!
Ισως και να ζησω λιγο ακομα..
Δινωντας ευχη στο ¨μακαρι ¨ολου του κοσμου και κανοντας προσευχη καθε στιγμη,καθε στεναγμο του δικου μου κοσμου!!!
Σπαζωντας χαρτινες αλυσιδες απο φοβο καμωμενες,πετωντας μπαουλα σαπια γεματα κουφιες υποσχεσεις..
Κανωντας τα χερια μου φτερα και την καρδια λιονταρι..
Τον ηλιο δικο μου και την θαλασσα αιωνιο λιμανι μου..
ΚΑΝΕΝΑ ΤΕΡΜΑ,ΚΑΜΙΑ ΑΦΕΤΕΡΙΑ..ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΩ,ΚΑΝΕΝΑ ΕΣΥ...
ΜΟΝΟ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΣΟΥ ..ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ..και μετα ας πεθανεις!!!!

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ...ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!

Στο μπαλκονι του μυαλου μου αποψε.. η Νοσταλγια χτυπησε την πορτα.
Πανεμορφα σιωπηλη κυλησε και καθησε με χαρη πανω στον θρονο που τοσο καιρο της στερουσα με παθος.
Διαφανη θλιψη το φορεμα της..κομπος στο λαιμο μου η επομενη κινηση της.
Με κοιταξε καταματα με ματια πιο φωτεινα και απο τον ηλιο και ο ανεμος ζωντανεψε.
Αμειληκτα με εδεσε με αορατα καρφια και με γυρισε πισω και το παρον ..χαθηκε!
Και η σιωπη εγινε εκρηξη,σπαζωντας τα φραγματα των αναμνησεων.
Ξαφνου τα χερια μου γινανε φτερα και με στειλανε πισω σε εναν γνωριμο ουρανο με μια δυναμη που δεν ηξερα οτι κουβαλουσα..
Σφαιρες φαντασματα καθε πριν,βελος γλυκοπικρο ο αοριστος χρονος μου...
Πατριδα μου ηρθα..
Γειτονια μου εισαι εδω.
Σπιτι μου γλυκο,η μυρωδια σου με κυκλωσε ξανα..
Και το Κυριακατικο ταπεζι ειναι στρωμενο και οι θεσεις των αγαπημενων μου ακλονητα ιδιες..
Και τα χαμογελα που μαζι τους μεγαλωσα..διπλα μου,πλαι στην μονη αληθεια που τελικα γνωρισα..
Και οι καλυτερες στιγμες της ζωης μου,στησανε τον αγαπημενο τους χορο,τρωγοντας σπιτικο ψωμι,μελωνοντας της τηγανιτες της γιαγιας μου,μετρωντας ξανα εως το δεκα τα μικροκαμομενα χερια του ανηψιου μου..δενοντας σφιχτα τον κυκλο της οικογενειας.
Στον κηπο,που μονη της μπολιασε καποτε και θεριεψε πια,θα ψαξω την μορφη της μανα μου γιατι και παλι θα εχω χασει τα κλειδια μου.
Πανω στα ασπρα κεντηματα του σαλονιου,τα αποσπασματα μιας ζωης με περιμενουνε,μεσα σε εχγρωμα χαρτια,που λεγονται φωτογραφιες ψυχης..
Συκλονιστικα τα νεα της ζωης που περασε..
Τα αδερφια μου γινανε αντρες χωρις να το καταλαβω..
Η αδερφη μου,μανουλα για δευτερη φορα και δεν το εζησα κοντα της..
Η παιδικη μου φιλη βαρεθηκε να με περιμενει στο στεκι μας για εκεινον τον καφε που πια εχει κρυωσει και εψαξε για αλλο..
Οι δρομοι που επαιζα και μαλωνα και τραγουδουσα με ξεχασανε..αλλα με αποζητουνε.
Και η πολη μου,αστραφτερη οσο ποτε μεσα στην μυστηρια ομιχλη της,θα με πλανεψει και παλι..
Στην περιπλανηση μεσα στο καταπρασινο φοντο που φιγουραρει γυρω της.
Στα νερα μιας λιμνης που η ιστορια την εκανε αθανατη,πνιγωντας την θεικη ομορφια εκεινης..
Στους θρυλους και το ασημι που μεταμορφωνεται σε αριστουργημα..
Στον χρονο που σταματα περνωντας τις πυλες ενος καστρου..
Στο σιροπι που γινετε γλυκο και η αμαρτια προσευχη στο στομα σου..
Στην παλια Αγορα που μεθα με τσιπουρο,πανω σε πλακοστρωτα σοκακια..
Στους αναπτηρες που θα αναψουνε, στα υπαιθρια θεατρα κανοντας καθε συναυλια γιορτη..
Στα χωρια με τις πλατειες τους που ο πλατανος ειναι φιλος και το κλαρινο παραδοση..
Στον Τζε και τη Τζε που θα γινει μπαουλο,εχοντας Ντενουαρ στο κεφαλι..
Ρολοι,Δικαστικο,Αβερωφ,Δωδωνης,Νομαρχια,Πλατεια- Παργης,Πλατανος,Παραλημνιο,Φροντζος,Λυγκιαδες,Ζαγοροχωρια,Γιοσεφ Ελιγια,Γυαλι Καφενε,Ιτς Καλε,Ταμπακικα..ΓΙΑΝΝΕΝΑ!
Θελω να τρεξω σαν μικρο παιδι μεσα σας και να με εξαφανισετε.
Θελω να νοιωσω στο προσωπο μου τις σταλλες μιας βροχης που υπογραψε την μοναδικοτητα της εδω και χρονια.
Θελω καπουτσινο στην Ακαδημια..
Θελω να σε δω,να με αγκαλιασεις,να με φιλησεις,να με αγαπησεις σαν μια αλλη ασωτη κορη!
Πολη μου ομορφυνες και τα τηλεφωνα κουραστηκανε.
Πατριδα μου..μικρος ο χαρτης σου,μεγαλη η δυναμη σου!
Ενα θαυμα ο κοσμος που ταξιδεψα ομως ο ομφαλιος λωρος σου..σφιχτα δεμενος!
Και οι μνημες καλα κρατουν και σαν φωτια με καινε και ζητανε την βαλιτσα της επιστροφης.
Η αποφαση γεννηθηκε και μου απλωνει το χερι με σιγουρια μεσα σε μια βροχη που κρατα τελικα τα κλειδια στο χερι.
Θα περασω το Τουνελ,θα ζαλιστω στις στροφες,θα κοιμηθω στο κρεβατι μου..
Νοσταλγια μου σ'ευχαριστω..
ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΞΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!
http://www.youtube.com/watch?v=-lTYxPVDXtU