Η ΙΣΤΟΡΙΑ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ!

Τι μπορει να σε σκοτωσει πιο αργα και επωδυνα?
Το να περιμενεις αυτο που ποτε δεν εζησες και ουτε γευτηκες ποτε την γλυκα του η' η αδιστακτη αναμονη που δεν λεει να τελειωσει,ματατρεποντας τους δεικτες του ρολογιου σε μαχαιρια θανασιμα,που σε χτυπανε καθε δευτερολεπτο ,καθε λεπτο ενω το μονο που περιμενεις ειναι ενα σημαδι ζωης για την ανασα σου?
Μεταπειδας,χωρις να το καταλαβεις μεσα στο στιβο της παρακρουσης,τρεχωντας μανιασμενα να προλαβεις τις σκεψεις εκεινες που εχουνε δωσει το τελος στο ονειρο,στην ελπιδα του μη τετελεσμενου,στη μια και μοναδικη πιθανοτητα της καταριψεις των πιθανοτητων!
Ο μαεστρος του μυαλου σου,προσπαθει απελπισμενα να συντονισει μια ορχηστρα που αρνειτε πια να υπακουσει..Τα σημαδια ειναι τοσο εμφανη και καθαρογραμμενα,χωρις ουτε ενα συντακτικο λαθος που θελεις να ουρλιαξεις με ολο σου το ειναι,δυνατα σπαζοντας το φραγμα του ηχου,τιναζοντας την ετοιμοθανατη φωνη σου,σαν ενα καταμαυρο τεραστιο μαστιγιο ..περα μακρια,πανω και παντου,σε θαλασσες και βουνα,πολεις και πολυβουους δρομους ..μηπως σε ακουσει ο δημιος σου και με απολυτη ψυχραιμια σου χαρισει τον θανατο!
Βουλιαζωντας,ολο και πιο κατω,συρρικνωνεις το κορμι σου προσπαθωντας να γινεις ενα με το πατωμα,ετσι ωστε ολες οι αισθησεις σου να εξαφανιστουν γιατι ειναι ο μονος τροπος να μην θυμασε,να μην περιμενεις,να μην πονας!Διψας τοσο πολυ,να ακουσεις για μια ακομη φορα εκεινη την μελωδεια της φωνης, που θα αναγνωριζες παντου να συνθετει το ονομα σου,πεινας τοσο πολυ να χαιδεψεις για μια ακομη φορα εκεινο το κορμι που δεν χορτασες ποτε,να δεις για μια τοσο δα μικρη στιγμη την φλογα να καιει μεσα σε εκεινα τα απυθμενα ματια,την μυρωδια του αερα που λατρευεις να ..επιστρεφει!
Ποσο μικρος και ταπεινος πρεπει να γινω για να στειλω αυτη την προσευχη στο συμπαν που πια κοιματε?
Και αν πρεπει να πυροβολησω το φεγγαρι και αν πρεπει να παγωσω τον ηλιο και αν χρειαζετε να γινω αυτο που αγαπας αλλα τελικα δεν ειμαι.. και αν η παρεξηγηση εγινε βασσιλισα με στεμμα πιο βαρυ και απο την αμφιβολια που τωρα πια εισπεεις και ειμαι αυτο που αγαπας αλλα ποτε δεν θα το μαθω..που ειναι το περιστερι που μου εταξες?
Πως θα μαθω,μεσα στα εγκατα της μαυρης αρνησης μου,οτι η βροχη σταματησε,οτι το ουρανιο τοξο ειχε την πρεμιερα του ..οτι ΕΣΥ ο δημιος μου με ακουσες και γυρισες?
Θα σταματησουνε ρολογια,πλοια,αεροπλανα δρομοι να σε παιρνουνε μακρια μου,θα διαλυσεις τους καταραμενους αριμθους φτιαχνωντας στεφανια και πολυχρωμους σβωλους με αυτους,θα αφησεις μια για παντα τις βαλιτσες ανοιχτες ,να χασκουν σαν να γελανε και αυτες μαζι μας μιας και θα ξεκουραζονται επ απειρο,θα μου ψιθυριζεις εκεινο το αγιο καλυνηχτα καθε βραδι στα μπλε σεντονια μας μακρια απο καλωδια τηλεφωνου και room serves?
Φοβαμαι καρδια μου.
Η κουραση σιγα-σιγα εγινε η μονη μου συντροφια και οσο και να την διωχνω αγρια μακρια και οσο και αν σκαρφιζομε παιχνιδια μεσα στην απελπισια μου προσπαθωντας να κρυψω το δακρυ μου ..εκεινη δεν ξεγιελιετε,γινετε καθε μερα ολο και πιο δυνατη και μεγαλη οσο πιο αδυναμη και τρομερα ευθραστη γινετε η αναμνηση μας!
Δεν θα κρατησω πια αυτο που δεν με χρειαζετε,δεν θα πιεσω αλλο τον χρονο να γυρισει αναποδα,δεν θα γεμισω ξανα το βλεμμα σου με το σε παρακαλω μου,δεν θα σπασω τον κυκλο ..απλα θα τον ΚΛΕΙΣΩ!
Και αν θελεις να ανοιξεις εσυ ξανα τους δρομους που σε παιρνουνε μακρια μου και αν θελεις να παραβιασεις καθε κοκινο φαναρι που σε εμποδιζει να ερθεις κοντα μου και αν ο κοσμος αλλαξει και οι μοιρες μας πλεξουν απο την αρχη την ζωη μας καπως διαφορετικα τοτε μωρο μου ..ισως..ΔΕΝ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!