ΟΝΕΙΡΟ Η ΚΟΛΑΣΗ...

Χαθηκα ξανα.
Γιατι αυτο το μυαλο δεν λεει να σταματησει να ζηταει τον διαολο? Γιατι ο μαγνητης του ζηταει το αποκορυφωμα σου που δεν γευτηκε ποτε αλλα παντα ειναι ενα βημα πριν την αφετερια?
Απελπισμενα,τελικα την θελω αυτη την καταστροφη,ειναι μεσα στο αιμα μου..κυλαει τοσο φυσικα και με μια απληστη απορια ,με καρφωνει ρωτωντας .. ποσο ακομα?
Σαν δυο μικρα παιδια αποζηταμε ο ενας την παρεα του αλλου,τα χαμογελα ,τα αστεια που μονο σε μενα τολμας να κανεις,το εσκεμενο αγγιγμα που εχει ολο το θελω του κοσμου...το θελω να με ισοπεδωσεις οπως μονο εσυ ξερεις ,το θελω του να παραδεχτεις οτι τα ματια σου ψαχνουνε πλεον μονο τα δικα μου.
Δεν σε αντεχω και ομως δεν μπορω να υποφερω την υπαρξη μου χωρις να ξερω οτι καπου εκει μεσα στο κοινο και παραλληλο κυκλο μας πορευεσε! Πολεμησα και πολεμω την καταραμενη θυμηση σου,αλλα η αλλαζονεια ητανε παντα ο συμμαχος σου..μαζι με το χαμογελο σου που με ακολουθει μεσα στις πιο μυχιες στιγμες μου!
Ρωταω εμενα ,ανοητα παντα μηπως και διασκεδασω καθε υποψια ενοχης: Eιναι πρεπον?
Επιτρεπεται ,εγω και εσυ να ζησουμε το παραλογο?
Επιτρεπετε το αυτονοητο απαγορευετε να διαλυθει μονο με μια κινηση?
Θα μεινω μονη μετα απο το ολοκαυτομα η' η ανασα σου θα με ακολουθει,ζεστη και γεματη ζωη?
Προσπαθω με καθε τροπο να σε μπερδεψω και εσυ με την σειρα σου επιτιθεσε αγρια,λυσαλεα,χωρις οικτο θελωντας να με αποδεκατησεις.Τοτε θα πονεσω πολυ αλλα δεν θα ζητησω ποτε να σταματησεις να ΜΑΣ ταπεινωνεις.Ειναι η μονη οδος προς την καρδια σου,η μονη λεπτη γραμμη καταρριψεις καθε φραγμου σου.
Ματια μου γλυκα ..γνωριζω ποσο δυσκολο ειναι να μην θελεις ΑΥΤΟ που με ολο σου το ειναι.. θελεις.Και αν ο εγωισμος ειναι συνοδοιπορος μας..καποτε θα κουραστει και αυτος ,ζητωντας την λυτρωση μαζι με την κορυφωση της καταστροφης μας.
Τοτε εγω θα μεινω μονη μου μπροστα στο ειδωλο μου,ψαχνωντας καθετι που θα σε θυμηζει,φερνωντας το κορμι μου , ολο και πιο κοντα στην απολυτη αυτοκτονια.Και αυτη η φωτια που καει..το ξερω..δεν θα σβησει ποτε,οσο και αν με παλευεις και οσο και αν σε παλευω μεσα σε αυτον τον αγωνα,που εξαρχης το συμπαν ειχε κληρωσει.
Αγαπη μου ...δεν θελω να νικησω!
Ποτε δεν το ζητησα,ποτε δεν το ποθησα,ισως μονο εκεινη την στιγμη που νομιζα πως σε χανω ..τοτε μονο ,απληστα επαιζα με την ψυχη σου χωρις διαπραγματευσεις,υπουλα,με δολο..μεταμορφωνωντας εμενα σε κατι αλλο,αγριο,προστυχο,αμειλικτο γεματο ΟΧΙ καμομενο!
Τα αορατα χαδια σου ειναι παντα διπλα μου,πανω μου,παντου.Και το ξερεις τοσο καλα,οπως ξερεις ποσο ζωτικη ειναι η αναπνοη για την ζωη σου,οτι αν δεν γινουνε ΟΡΑΤΑ τοσο απειρως ρεαλιστικα,κανοντας τον ιδρωτα σου ...προσωπικη πηγη μου, η σπιθα της παρανοιας που βιωνουμε θα τα καψει ολα χωρις αλλη ευκαιρια αφηνωντας τον παραδεισο μονο ενα ονειρο και την κολαση μονιμο σκηνικο στις απελπισμενα πλεον γυρισμενες πλατες μας.
Δεν θα ζητησω την λυση ,ουτε την απαντηση που τα χειλη σου ..το βλέπω ειναι πανετοιμα να μου προσφερουνε οπως παντα.Δεν σκεφτεσε για μια ακομη φορα η' ισως σκεφτεσε παρα πολυ τον δρομο μου,που δεν πρεπει να ακουλουθησεις.
Τα λαθη μου που κατακρινεις συνεχεια και λατρευεις να βιωνεις.
Την δυναμη του να ειμαι εγω που τοσο μισεις και με τρομο ποθεις..
Ενα χρονοβορο παζλ ο χορος μας που δεν κουραστηκαμε ακομα να ακολουθουμε τα βηματα του,με ολες τις αισθησεις γηινες και μη, σε πληρη ετοιμοτητα.
Ακομα μια φορα δεν θα σηκωσω λευκη σημαια,γιατι το ξερω...το σπαθι ακονιζετε,τα βελη ειναι λατρεμενα δηλητηριο γεματα και ο στρατηγος πανετοιμος για μια ακομη επιθεση.
ΙΣΩΣ ΠΙΑ ..ΓΙ'ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!