ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ...ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ.

Kαπνος ....
Ολα χαθηκανε μεσα σε εναν μαυρο καπνο,αφου η φωτια που μονη μου αναψα και καηκα..εσβησε.
Τα σημαδια της δεν με πονανε ακομη..πρωτη γραμμη,πρωτη ανασα χωρις την δικη σου,πρωτο βραδυ χωρις το κορμι σου.
Ο τοπος μου,εκει που θα λιγοψυχησω σε λιγο,δεν με αγκαλιαζει πια.
Με προδωσες μου φωναζει,με αφησες εδω μεσα σε ενα σπιτι αδειο,μεσα σε μια ζωη που με τοσο κοπο ειχαμε φτιαξει μονο για μας χωρις παθοι,χωρις δεσμευσεις,χωρις την αναγκη κανενος.Τα τιναξες ολα στον αερα μεσα σε μια στιγμη και να τωρα που σερνεσαι στο πατωμα ψαχνωντας το μυτο της Αριανδης,μεσα στον λαβυρινθο που ερωτευτηκες.
Με κοπο θα σηκωσω το κεφαλι μου για να αντικρυσω το πρωινο και την αληθεια του.Αρνουμε να δεχτω τα ψεμματα που δεν σε θελουνε..ΕΔΩ. Αρνουμε την τελευταια ευκαιρια.Αρνουμε οτι υπηρξες.
Θεοι και δαιμονες συντροφια μου,τρελλα και λογικη μεσα στην βαλιτσα μου..εισιτηρια κομμενα,γεφυρες κομμενες.
Παλι απο την αρχη,εγω μαζι με εμενα και η νοσταλγια θα κανει την πρεμιερα της φορωντας,μονο μαυρες σελιδες,προσφεροντας μονο καρφια στην ψυχη μου.
Φυλακιζω την ελπιδα μου χωρις οικτο,χωρις ελεος,βαζωντας χειροπεδες σε τηλεφωνα και μνημες.
Δεν εχω τιποτα να θυμαμε.Το αποτελεσμα μετραει.Απο ολα τα δωρα που μου χαρισες αυτο μου καιει περισσοτερο τα χερια.Δεν εχω πολλα να προσφερω και εχω τα παντα να χασω ξανα.Δεν εχω δρομο πια να περπατησω γιατι εναν μονο θελω να διαβω.
Εκει πανω στα συννεφα που πεταξα μακρια σου,αφησα και το διαβατηριο της ζωης.
Εδω κατω στην γη το ξαναβρηκα..αδειο χωρις φωτογραφια,χωρις ονομα,χωρις πατριδα.
Φιλι στον καθρεφτη μου που εγινε κομματια,δεηση στο φιλι που θα τα ενωσει.
Μισες οι λεξεις μου,μιση και η ματια μου.
Σβηνω το φως,αναβουνε τα χναρια σου.
Ονειρα ασπρομαυρα ψαχνουνε για το ουρανιο τοξο που θα φερει η βροχη σου.
Γραφω και σβηνω με μανια καθε στιγμη,καθε αναστεναγμο,καθε χαδι,καθε βλεμμα.
Γδερνω το κορμι μου μηπως ξεπερασει την απουσια σου.
Και η νυχτα εγινε μερα και η μερα νυχτα και ολα ειναι οπως τα αφησες και ολα ειναι διαφορετικα.
Και εγω που ολα τα περιμενα,δεν ειρθανε..ποτε!
Για πια ταξιδια μου μιλας,σε πιο φεγγαρι,με πιο καραβι που τα πανια του ειναι μαζεμενα και ο ανεμος καλα κλεισμενος μεσα στο ΟΧΙ σου?
Πια πατριδα μου εταζες..
Δεν προλαβα να δω τον ηλιο σου,δεν ζεσταθηκα..δεν εκλαψα!
Δεν προλαβα να πω ολα αυτα που δεν αντεχουνε πια την παρουσια μου.
Δεν μεθυσα..
Δεν ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ....
Δεν θυμαμε πια..τοσο απλα ..τοσο γρηγορα ..τοσο ΕΥΚΟΛΑ,δεν υπαρχει ουτε η σταχτη σου.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ..Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ..