Ο ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Φιλικα θελω να σου δωσω την συμβουλη μου και φιλικα θα καρφωσω την μαχαιρα στην απολυτη εμπιστοσυνη σου.Ετσι γιατι ειμαι ενα κωλοπαιδο και δεν γνωριζω αλλο τροπο για να επιβιωσω περα απο το ψεμα και τα καμουφλαρισμενα χαμογελα που τοσες προβες εχω κανει μαζι με τον σκηνοθετη που με διαλεξε μια νυχτα σε εκεινο το λιμανι που ξεμπαρκαραμε μαζι!Εγω κοιτουσα τα χρωματα της καινουργιας μερας που δεν ηθελε να ξυπνησει γιατι οι φωνες του χρονου την παγιδεψανε μεσα στο κουτι της Πανδωρας χωρις να την ρωτησουνε, ενω εσυ πυρποληθηκες απο τα φωτα της πολης που η Σαλωμη ειχε εδω και καιρο αποκεφαλισει!
Μια ανεκδιηγητη πλανη ο λογος σου και η χειρα βοηθειας που τοσο απλοχερα μου προσφερες..ακαρπη και αγονη η γη της ψυχης μου ..σαπισμενα απο την αρχη και τα θεμελια της αυτοκρατοριας μας.
Φιλικα ολα τα εγκληματα που θα κανω στο ονομα της αυταπαρνησης,φιλικα και παλι θα με προδωσεις αφου οι πραξεις στο λογιστηριο της ζωης ειναι μειον και το ελλειμα ασηκωτο!Φτηνες οι δικαιολογειες για το ποσο μετανιωσε ο δολοφονος μετα το εγκλημα, μιας και το νωπο αιμα κυλαει ακομα μεσα στα χερια του,ματαιες και οι φωνες του ενστικτου που προσπαθει ασκοπα να αλλαξει το μοιραιο.
Και αν ειμαι Ο φιλος σου και αν εισαι Ο μεντορας μου και αν βαζω και το κεφαλι μου στην αγχονη που κρεμεται απο πανω μας καθε μερα χωρις να ξερουμε το γιατι, εσυ επιβαλεται να αλλαξοπιστησεις. Αλλιως δεν θα ζησουμε την παρακμη,την ξεφτιλα,την τρελλα της αντιπερα οχθης που μας πλανεψε.Τοτε ,οταν μας καταβαλει το απολυτο κενο ,θα εκτιμησουμε καθε πολυτιμη στιγμη που χασαμε παιζοντας στις αλανες που μονο οι πραγματικοι φιλοι μοιραζονται και θα αρχισουμε να μαζευουμε σκουπιδια, ρακενδυτα ντυμενοι,μεσα σε ενα κρυο καιρο που διαλεξαμε,γιατι ειμασταν δειλοι μπροστα σε αυτο που λεγετε αφοσιωση.
Και οσα χτισαμε μαζι, δειλα-δειλα,προσεχοντας τα ναρκοπεδια που στησανε καποιοι αγγελοι καλοθελητες μιας δηθεν αποκαλυψεως που δεν θα αργουσε,χαθηκανε μεμιας μεσα σε δικαιολογιες φτηνες και δωρα αναμνηστικα που εχουνε την δυναμη ακομα να μας πληγωνουνε!
Τα φυλλα του φθηνοπωρου θα πεσουνε,τα αποδημητικα πουλια θα ξεκινησουνε το αιωνιο ταξιδι τους ,οι πλατειες θα ερημωσουνε ,καπου καποιος θα πεθαινει και καπου αλλου καποιος θα γεννιετε..Καπου -καπου θα μου λειπουν τα γελια μας,οι ατακες μας,τα δυο καλαμακια μεσα στο ενα και μοναδικο ποτηρι ξεσαλωματος λογο αδειας τσεπης,των ματωμενων γονατων και μουτρων μας απο το ατυχημα του αξεχαστου εκεινου Αυγουστου,του ωμου που παντα ακουμπουσες και εγω εκλαιγα αλλα πιο πολυ θα μου λειπει ο δικος μας μοναδικος κωδικας αποδοικοποιησης της ζωης!
Ισως αυτο απο μονο του, θα δωσει και τον αερα που χρειαζονται επειγοντος τα διαλυμενα πανια του καραβιου μου για πλεσει πισω ξανα σε εκεινο τον Αυγουστο, σε εκεινο το λιμανι που σου προσφερα τσιγαρο και το ενα πακετο γινανε απειρα μιας και οι στιγμες μας ΚΟΡΙΤΣΙ γινανε απο τοτε απειρες,ανεκτιμητες.Μεγαλωσαμε μαζι,τοσο κοντα που οι δρομοι μας γινανε γραμμες τελεια συχγρονισμενες,με ονειρα απο το ιδιο χρωμα,φοβους απο το ιδιο υπογειο..φωτια απο τον ιδιο αναπτηρα!
Και αν κολυμπαμε πλεον παραλληλα μεσα σε νερα που πιστευουμε οτι αγαπαμε,παντα θα ζηταω την ζεστη δινη της ΦΙΛΙΑΣ σου που τελικα για μενα ποτε δεν κοπασε.Ειναι τοσο καθαρια και φωτεινη οπως ο φαρος στεκεται φωτεινος και περηφανος μεσα στην θεομηνια.
Τα λαθη μας μικρα και μεγαλα δεν εχουνε πια καμια σημασια αφου μονο το αποτελεσμα θα κρατησουμε στα χερια μας!Το βιβλιο που μου χαρισες τοτε και αυτο που γραψαμε μαζι ειναι μεσα μου και στις μετεπειτα πραξεις μου,αλωβητο εντελως.Ενα παραθυρο που ακομα στεκεται ορθιο μεσα στα αποκαιδια εκεινου του παρανοικου πεισματος και εγωισμου που μονο το θυληκο στοιχειο ειναι ικανο να γεννησει με απολυτη μεγαλοπρεπεια.
Τωρα με την θαρραλεα συγνωμη που θα στειλω πισω σε αυτο που μοιραστηκαμε,θα ξεκινησω ..εστω και μονη την αναστυλωση μεσα απο τα συντριμμια! Δεν περιμενω τιποτα ,δεν βιαζομαι καθολου γιατι ως καπετανιος ξερω πια, οτι ο πολυποθητος φαρος μεσα στο σκοταδι και στις σειρηνες μπορει να αργησει να φανει...ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!!

Υ.Γ Για την Μαρια...μια φιλια,μια ολοκληρη ζωη!!