ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΧΗ!!

Σκοταδι τα φωτα.
Περιμενεις την επομενη μερα να επισκεφτεις και το τελευταιο οροφο της κατρακυλας που δεν λεει να τελειωσει..να αδειασεις εντελως,μενοντας μονος, αντιμετωπος με τον σχιζοφρενη εαυτο σου.
Γυρνας και ξαναγυρνας τα γραναζια της υπαρξης σου, ακουραστα γυρω απο εκεινη την λατρεμενη μορφη που εδω και καιρο,μαλλον σε εχει ξεχασει,σκηνοθετοντας απο την αρχη την πραξη του τελους ..χωρις ΚΑΝΕΝΑ τελος!
Στα τυφλα οδηγεις τα ποδια σου,γνωριζοντας οτι ο κυνηγος των αναμνησεων ειναι πολυ κοντα ετοιμος να κανει το καθηκον του,θελωντας εσκεμμενα να σε βρει,μηπως επιτελους, εχει βαρεθει και ο ιδιος να παρακολουθει το ιδιο εργο και σου δωσει την χαριστικη βολη!Ομως,αυτη η μυρωδια του θυραματος που αποπνεεις,εκμπεμποντας τοσο αδειος και γεματος συνεχη πισογυρισματα ,κρυβωντας καθε σημαδι εντοπισμου της παραιτησης σου με αριστοτεχνικο τροπο,στο εδω και καιρο κυνηγι χαμενων εντυπωσεων,του αρεσει τοσο πολυ, που γελαει σαδιστικα μιας και .. ο πονος εγινε συνηθεια και η συνηθεια πονος!Δεν γνωριζεις αλλον τροπο αναπνοης,αλλη πορτα διαφυγης,αλλο ηλιοβασιλεμα!
Τρεμεις στην ιδεα να εγκαταλειψεις αυτον το μικροσκοπικο σκοτεινο πηγαδη εγκαταλειψεις,που με τοσο κοπο αποκτησες.Ισως,μεσα στα περιεργα μονοπατια του μυαλου σου να ειναι ο μοναδικος συνδετικος κρικος με το λατρεμενο παρελθον,το μονο οχημα που σε ταξιδευει πισω στο χρονο,που οτι ποθησες και πιστεψες οτι ειναι δικο σου παιρνει σαρκα και οστα και αποστηθιζει με καθε επισημοτητα το μονο ποιημα που θελεις να ακουσεις!
Ισως,ανελπιστα καποια στιγμη,μετανοιωσει και ανεβει στο στρωμενο με κοκκινο χαλι βημα της ψυχης σου απαγγελωντας τους στιχους που θα σου δωσουνε την ζωη σου πισω,σταματωντας χωρις προσπαθεια τα δολοφονικα βηματα του χωρισμου,διαγραφοντας με ανεξητηλα χρωματα τις συλλαβες που εκεινο το λατρεμενο στομα αρθωσε..τοτε ,μετατρεποντας τα γονατα σου σε κερι λιωμενο και την καρδια σου πισω στο ασχημοπαπο που πιστεψε με παθος οτι ητανε ..κυκνος!
Και καθως η ατελειωτη νυχτα,συρικνωνετε ολο και πιο πολυ,φερνωντας μαζι με τον ανεμο,τον αντιλαλο απο τα βογγητα και τα θελω της πρωτης ανοιξης που τα δυο μισα γινανε ενα,ο εφιαλτης της πραγματικοτητας σε παρασερνει μαζι του μεσα σε ενα βρωμικο χειμαρρο,φουσκωμενο απο ομορφα ψεματα,ανειπωτες υποσχεσεις και ανεκπληρωτα ονειρα και σε πνιγει!
Απελπισμενα ψαχνεις για το σωσιβειο που θα σε βοηθησει να αποτελειωσεις το κακογουστο πινακα ενος ερωτα που απομεινε να στεκει μονος του,ορφανος απο χρωματα και πινελα ,μιας και ο καλλιτεχνης του,το μισησε με τοσο παθος,που ακομα και η καταστροφη του εμμελε να περασει στην αδιαφορια!Παρακαλεις τον χρονο και τα ρολογια να γινουνε οι συμμαχοι σου,να σταθουνε διπλα σου και με τα πολυτιμα και παναρχαια εργαλεια τους να επιδιορθωσουνε την ζημια,υπογραφοντας επιτελους ενα τελος με την δικια σου συγκαταθεση. Ελπιζεις οτι καποια απο τα κυταρρα του εαυτου σου θα ξανακερδισουνε την μοναδικοτητα τους, αναπληρωνοντας οπως- οπως τα κενα μιας χαμενης αθωοτητας που δεν θελει να περασει στην ιστορια οσο βαρος και αν πρεπει να κουβαλησει,οσο και αν δεν μπορει πια να τρεξει σαν μικρο παιδι!
Τα δακρυα επιστρεφουνε απο το μακρυνο ταξιδι τους,για να γινουνε η μονη καθαρση στην κακοθορμισμενη πληγη που επειμενει να μην οδευει προς την υαση,πιστευοντας οτι οσο πιο δυνατα και ατελειωτα θα βρεχεις το προσωπο σου,τοσο πιο γρηγορα θα αρχισεις να λησμονεις εκεινο το καλοκαιρι που ερωτευτηκες τον ηλιο,τοσο πιο σκληρος θα γινεις για να επιβιωσεις μεσα στον παγωμενο και δυσκολο χειμωνα που καραδοκει και τοσο πιο αποτομα θα ξυπνησεις μεσα στην καινουργια ανοιξη.
Δεν χρειαζεται να πεταξεις κανενα παρασημο που κερδισες μεσα σε αυτον τον πολεμο.Εγινε αναμεσα σε δυο αντιπαλους που ηττηθηκανε απο τα λαθοι τους χωρις να το καταλαβουνε,αφου προσπαθησανε να αλλαξουνε την ροη ενος ποταμου που η φυση γεννησε,πριν απο αυτους.
Η αναγεννηση,λαμπερη οσο ποτε αλλοτε θα ερθει με το πληρωμα του χρονου και τα φτερα σου θα ανοιξουνε διαπλατα πετωντας ψηλα,αναζητωντας την επομενη μαχη,την καινουργια μερα!
Και μπροστα σου ερχεται το αγνωστο που ομως ειναι τοσο γνωριμο..Ξυπνας απο μια ζεστη ηλιαχτιδα που προσπαθει να ανοιξει μια χαραμαδα στο παγωμενο κελι που κατοικεις.Και η φωτια που ποτε δεν εσβησε μεσα σου,παιρνει ζωη καιγοντας οσες αλυσιδες σε κραταγανε πισω απο τον χρονο,πισω στα παρασκηνια της μιζεριας δεινοντας μορφη και σχημα σε οτι εμενε νεκρο.
Τοτε το μονο που εχεις αντιπαλο ειναι ο φοβος της αποφασης!Η μερα που χαραζει θα φερει και την καινουργια ευκαιρια ,το κοκκινο θα συνεχιζει να παλευει με το πρασινο ατα απειρα σταυδροδρομια που θα συναντησεις. Τα παντα θα αλλαζουνε γυρω σου και ολα θα προχωρανε μαζι με την ιστορια που δεν περιμενει κανεναν!
Στα χερια σου κρατας ακομα το βιβλιο που μαζι του γεννηθηκες.
Ανοιξε την σελιδα σου,βρες την καλυτερη θεση κατω απο τον ηλιο,ασε τα δακρυα να τρεξουνε,δωσε στα χαμογελα την σειρα τους,παρε τα χρωματιστα μολυβια σου,ακολουθα την καρδια και την ψυχη σου και γραψε την δικια σου μοναδικη ιστορια,γιατι ακομα και αυτο που καποτε αγαπησες πιο πολυ και απο τον εαυτο σου ..ηδη ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ χωρις εσενα στις γραμμες του!