ΘΡΑΣΣΟΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΟΨΙΑ...

Μεσα σε καθαρια ματια θελω να κυκλοφορω..χωρις να οπλοφορω!
Σε παλιους και θολους νομους δεν προσκυνω,ψαχνω το διαφορετικο γιατι το αγαπω..
Αγκαλια ανοιγω για να το καλοδεχτω,μεσα στα σημεια των καιρων..
Να το μαθω,να το διαβασω,να το καταλαβω..να με μαθει ,να με αποδεχτει,να με σεβαστει.
Στην καρτα επιβιβασης μεσα στο ταξιδι του χρονου μας δεν θα κρινω το γκριζο,το χρειαζομαι θα πω!!
Οσο μικρο και ευθραστο ειναι το βαγονι μου,πανω σε ραγες βαριας Ιστοριας..περηφανα το βλεμμα κατοικει μεσα στον ουρανο που με γεννησε!
Θα φιλοξενησω την αναγκη σου,την αμαθεια σου,την διψα σου για το αυριο γιατι η ελευθερια ειναι αδιαπραγματευτη.
Θα ανοιξω τον κυκλο των φιλων που δεν εχει ορια γιατι η εμπιστοσυνη κυλαει στο αιμα μου..
Θα παραβλεψω την συνηθεια του φοβου γιατι εχω μαθει να ρισκαρω και να πολεμω και να εξερευνω..
Θα γινουμε ενα,ισοτιμοι μπροστα στο αγνωστο αυριο που ανατελει..αλλα ΜΗΝ ζηταςνα γινεις κατι ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΜΕΝΑ!
Ποτε δεν ποθησα λιμνες και βουνα που δεν ητανε δικα μου..
Ποτε δεν εμπλεξα εγκωμια και χαρτες με συννορα πιο περα απο εκει που τα χερια μου φυτρωσανε..
Ποτε δεν πουλησα γεματος υπεροψια αυτο που με σηκωσε στα δυο μου ποδια..
Ποτε δεν ανταλλαξα την ζωη σου,μεσα σε λυκοφιλιες και μισοτραγουδα για την επιβιωση της δικια μου υπαρξης..
Τον βραχο μονο το κυμα μπορει να τον σκοτωσει μεσα στην αιωνιοτητα..ΚΑΝΕΝΑ ΧΕΡΙ ΞΕΝΟ!!
Και αν επιχειρησει να το κανει,σιγουρα θα πνιγει..αφου ο σεβασμος ειναι σωσιβιο που εχει ξεφουσκωσει!
Με βρηκες στην αυλη μου,δεν σε βρηκα..
Μου ζητησες νερο και σε φιλεψα ψωμι.
Δεν εχω κανενα προβλημα να λυσω..μονο μην γινεις ΕΣΥ η αλυτη εξισωση,δεν θελω να αναγκαστω να σε σβησω απο τον μαυροπινακα..
Ταπεινα το..απαιτω,ταπεινα μαθε να σηκωνεις το βλεμμα γιατι καθε αμπελι θελει μπολιασμα και το μπολιασμα ειναι ΤΕΧΝΗ!
Στο σπιτι που στρογγυλοκαθησες υπαρχουνε κανονες συμπεριφορας που ολοι μας τιμουμε και υπηρετουμε,χωρις διακρισεις..
Δεν θα γινεις ΕΣΥ η εξαιρεση..
Και αν ο ψαρας ανεβαζει το θηραμα του και ο κυνηγος το κατεβαζει..ο σκοπος της φιλιας ειναι να μην εχεις σκοπο και σε αυτο δεν ταιριαζουμε γιατι στην χωρα μου ο ηλιος λαμπει για ολους αλλα ΕΣΥ τον κοιτας καταματα με θρασσος που καποτε θα σε λιωσει!
Γνωρισε τον τοπο που σε αγκαλιασε,αγαπησε τον για να σε αγαπησει και αυτος,συμβιβασου με την πραγματικοτητα και ισως μαθεις να εκτιμας την ΙΣΤΟΡΙΑ!

ΟΤΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙΣ..ΟΤΑΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ ΧΑΝΕΙΣ!!

ΑΛΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΔΕΜ !!!

Και ξαφνου τα χερια μπλεκονται τοσο σφιχτα ,τρεμοντας απο φοβο, χιλιοστα πριν την επομενη ανασα που σε λιγο θα γινει ΜΙΑ.
Και ξαφνου τα φωτα που τρεμοπαιζουνε παιχνιδιαρικα μεσα απο το παραθυρο του δωματιου που εγινε ναος ,οργιαζουνε σπαζοντας ολα τα χρωματα που μεχρι τωρα γνωριζες,σε απειρα πυροτεχνηματα φωτιζοντας αυτη την μαγικη νυχτα, οπως μονο δυο πανσεληνοι μαζι θα ειχανε το κουραγιο να κανουνε!
Και ξαφνου το κορμι γινετε υγρη υδρογειος σφαιρα ,που περιστρεφετε μονο γυρω απο το ονειρο,χωρις πολους,χωρις βορρα,χωρις νοτο,χωρις συννορα και πρωτευσουσες..χωρις διαπραγματευσεις!
Και τοτε η γυναικα γινετε ξανα η Ιθακη και ο Οδυσσεας ο αντρας που αψηφα καθε Σκυλα και Χαρυδβη μπροστα στην ελπιδα για το φιλι της,την πηγη της,την επιστροφη στο προσκεφαλι της.
Το στηθος ανεβοκατεβαινει τοσο γρηγορα,φτανοντας τον Θεο,που χαμογελα λαμποντας ολοκληρος γιατι βλεπει τα παιδια του να ανοιγουνε για μια ακομη φορα την πορτα της Εδεμ.
Και ξαφνου οι φωνες σωπαινουνε,αποτομα χωρις προειδοποιηση,ανυσχυρες μπροστα σε δυο ανασες που δεν εχουνε κουραστει ακομα να σμιγουνε ψαχνωντας την λυτρωση.
Την στιγμη που ολα τελειωνουνε και αρχιζουνε ξανα,που περιμενεις το σκοταδι αλλα δεν ερχεται,που τα δειλα σου βηματα θα σε φερουνε και παλι εκει που ορκιστηκες οτι ποτε πια δεν θα ξαναπερπατουσες..μην προσευχεσε πριν κοιμηθεις,μην μετανοιωσεις για την υποσχεση που δεν κρατησες,μην κρυφτεις μπροστα στον καθρεφτη σου γεματος φτηνο ενθουσιασμο..
Η σωτηρια δεν θα ερθει παλευοντας να γινεις αυτο που με τοσο κοπο αποφευγεις!Και αν ολα ειναι μεσα στο μυαλο σου που ακομα προσπαθει να σε γνωρισει και να το γνωρισεις ,ολα τα υπολοιπα αποκτησανε πια δικια τους μηχανη που τρεχει με ιλιγιωδη ταχυτητα πανω στο κορμι.
Ενας χαρτης γεματος απο φλεβες που κοχλαζουνε,δαχτυλα που δεν σταματανε να αγγιζουνε,χειλη που ρουφανε καθε εκατοστο ζεστης επιδερμιδας,φωνες που ουρλιαζουνε γιατι πια δεν πονανε αφου το ναρκωτικο κυλαει μεσα τους!
Καποτε εψαχνες την γιατρεια μεσα στην λησμονια και την απαθεια και την βρηκες και την εζησες,αδιαφορα σφυριζοντας ,αμεριμνα περπατωντας μεσα σε ενα σπιτι αποστειρωμενο χωρις παθη χωρις ..ΦΩΝΕΣ!Καποτε αδειασες ολοκληρος με μια αποτομη κινηση που δεν ητανε δικια σου αλλα εγινε κτημα σου σκεπαζοντας με κιτρινα σεντονια τους καθρεφτες του χρονου!
Και η συνηθεια εγινε πρωινο ξυπνημα ,μαζι με το φερετρο που καθε βραδυ ξαπλωνες σε εναν υπνο διχως ονειρα, χωρις να ζητας τιποτα περισσοτερο απο αυτο που ηδη γνωριζες.
Δεν ξερω τι ειναι ο ερωτας και αν αυτη η τοσο μισιτη λεξη εχει τον απαιτουμενο ορισμο.Ισως δεν θελω να μαθω γιατι μπορει η αποκαλυψη να ειδη μια ανακαλυψη για μενα και αν δεν ειναι ..ποιος μεσα στην αμαθεια του θα με διδαξει πως να οδηγω με τα ματια κλειστα και τα χερια μουδιασμενα?
Ποιος θα μου απαριθμισει τους κανονες που κανεις δεν γνωριζει καθε φορα,ποιος θα τολμησει να γινει Θεος ωστε να ριξει τα ζαρια για να ξεκινησει το αρχεγονο παιχνιδι ? Ποιος δεν θα τολμουσε να ζησει αυτο το μισητο μεγαλειο διαλεγοντας την λογικη?
ΚΑΝΕΙΣ!
ΤΟΣΟ ΘΕΙΚΑ ΤΡΩΤΗ ΚΑΙ ΣΥΝΑΜΑ ΦΩΤΙΑ ΛΑΤΡΕΜΕΝΗ..ΕΤΟΙΜΗ ΝΑ ΚΑΨΕΙ ΚΑΘΕ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΣΤΑΓΜΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΟΛΥΠΟΘΥΤΟ ΝΑΙ ...ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=0Gc5d8h5gt0

Ο ΦΑΡΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Φιλικα θελω να σου δωσω την συμβουλη μου και φιλικα θα καρφωσω την μαχαιρα στην απολυτη εμπιστοσυνη σου.Ετσι γιατι ειμαι ενα κωλοπαιδο και δεν γνωριζω αλλο τροπο για να επιβιωσω περα απο το ψεμα και τα καμουφλαρισμενα χαμογελα που τοσες προβες εχω κανει μαζι με τον σκηνοθετη που με διαλεξε μια νυχτα σε εκεινο το λιμανι που ξεμπαρκαραμε μαζι!Εγω κοιτουσα τα χρωματα της καινουργιας μερας που δεν ηθελε να ξυπνησει γιατι οι φωνες του χρονου την παγιδεψανε μεσα στο κουτι της Πανδωρας χωρις να την ρωτησουνε, ενω εσυ πυρποληθηκες απο τα φωτα της πολης που η Σαλωμη ειχε εδω και καιρο αποκεφαλισει!
Μια ανεκδιηγητη πλανη ο λογος σου και η χειρα βοηθειας που τοσο απλοχερα μου προσφερες..ακαρπη και αγονη η γη της ψυχης μου ..σαπισμενα απο την αρχη και τα θεμελια της αυτοκρατοριας μας.
Φιλικα ολα τα εγκληματα που θα κανω στο ονομα της αυταπαρνησης,φιλικα και παλι θα με προδωσεις αφου οι πραξεις στο λογιστηριο της ζωης ειναι μειον και το ελλειμα ασηκωτο!Φτηνες οι δικαιολογειες για το ποσο μετανιωσε ο δολοφονος μετα το εγκλημα, μιας και το νωπο αιμα κυλαει ακομα μεσα στα χερια του,ματαιες και οι φωνες του ενστικτου που προσπαθει ασκοπα να αλλαξει το μοιραιο.
Και αν ειμαι Ο φιλος σου και αν εισαι Ο μεντορας μου και αν βαζω και το κεφαλι μου στην αγχονη που κρεμεται απο πανω μας καθε μερα χωρις να ξερουμε το γιατι, εσυ επιβαλεται να αλλαξοπιστησεις. Αλλιως δεν θα ζησουμε την παρακμη,την ξεφτιλα,την τρελλα της αντιπερα οχθης που μας πλανεψε.Τοτε ,οταν μας καταβαλει το απολυτο κενο ,θα εκτιμησουμε καθε πολυτιμη στιγμη που χασαμε παιζοντας στις αλανες που μονο οι πραγματικοι φιλοι μοιραζονται και θα αρχισουμε να μαζευουμε σκουπιδια, ρακενδυτα ντυμενοι,μεσα σε ενα κρυο καιρο που διαλεξαμε,γιατι ειμασταν δειλοι μπροστα σε αυτο που λεγετε αφοσιωση.
Και οσα χτισαμε μαζι, δειλα-δειλα,προσεχοντας τα ναρκοπεδια που στησανε καποιοι αγγελοι καλοθελητες μιας δηθεν αποκαλυψεως που δεν θα αργουσε,χαθηκανε μεμιας μεσα σε δικαιολογιες φτηνες και δωρα αναμνηστικα που εχουνε την δυναμη ακομα να μας πληγωνουνε!
Τα φυλλα του φθηνοπωρου θα πεσουνε,τα αποδημητικα πουλια θα ξεκινησουνε το αιωνιο ταξιδι τους ,οι πλατειες θα ερημωσουνε ,καπου καποιος θα πεθαινει και καπου αλλου καποιος θα γεννιετε..Καπου -καπου θα μου λειπουν τα γελια μας,οι ατακες μας,τα δυο καλαμακια μεσα στο ενα και μοναδικο ποτηρι ξεσαλωματος λογο αδειας τσεπης,των ματωμενων γονατων και μουτρων μας απο το ατυχημα του αξεχαστου εκεινου Αυγουστου,του ωμου που παντα ακουμπουσες και εγω εκλαιγα αλλα πιο πολυ θα μου λειπει ο δικος μας μοναδικος κωδικας αποδοικοποιησης της ζωης!
Ισως αυτο απο μονο του, θα δωσει και τον αερα που χρειαζονται επειγοντος τα διαλυμενα πανια του καραβιου μου για πλεσει πισω ξανα σε εκεινο τον Αυγουστο, σε εκεινο το λιμανι που σου προσφερα τσιγαρο και το ενα πακετο γινανε απειρα μιας και οι στιγμες μας ΚΟΡΙΤΣΙ γινανε απο τοτε απειρες,ανεκτιμητες.Μεγαλωσαμε μαζι,τοσο κοντα που οι δρομοι μας γινανε γραμμες τελεια συχγρονισμενες,με ονειρα απο το ιδιο χρωμα,φοβους απο το ιδιο υπογειο..φωτια απο τον ιδιο αναπτηρα!
Και αν κολυμπαμε πλεον παραλληλα μεσα σε νερα που πιστευουμε οτι αγαπαμε,παντα θα ζηταω την ζεστη δινη της ΦΙΛΙΑΣ σου που τελικα για μενα ποτε δεν κοπασε.Ειναι τοσο καθαρια και φωτεινη οπως ο φαρος στεκεται φωτεινος και περηφανος μεσα στην θεομηνια.
Τα λαθη μας μικρα και μεγαλα δεν εχουνε πια καμια σημασια αφου μονο το αποτελεσμα θα κρατησουμε στα χερια μας!Το βιβλιο που μου χαρισες τοτε και αυτο που γραψαμε μαζι ειναι μεσα μου και στις μετεπειτα πραξεις μου,αλωβητο εντελως.Ενα παραθυρο που ακομα στεκεται ορθιο μεσα στα αποκαιδια εκεινου του παρανοικου πεισματος και εγωισμου που μονο το θυληκο στοιχειο ειναι ικανο να γεννησει με απολυτη μεγαλοπρεπεια.
Τωρα με την θαρραλεα συγνωμη που θα στειλω πισω σε αυτο που μοιραστηκαμε,θα ξεκινησω ..εστω και μονη την αναστυλωση μεσα απο τα συντριμμια! Δεν περιμενω τιποτα ,δεν βιαζομαι καθολου γιατι ως καπετανιος ξερω πια, οτι ο πολυποθητος φαρος μεσα στο σκοταδι και στις σειρηνες μπορει να αργησει να φανει...ΑΛΛΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ!!

Υ.Γ Για την Μαρια...μια φιλια,μια ολοκληρη ζωη!!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΣΟΥ...

Με ποιον τροπο,με ποιες λεξεις μπορω να μεταφερω την υπαρξη που κατοικει μεσα σε μια κουζινα,πανω σε ενα βαθρο που δικαιωματικα της αξιζει?
Σημερα ειναι η γιορτη της,το ονομα της εχει την τιμιτηκη του και εγω θα προσπαθησω να στειλω το ταπεινο δωρο μου!
Μεσα στο χαος της καθημερινης ζωης μου ειναι το προσωπο που θυμαμε με καθε λεπτομερεια,καθε ρυτιδα,καθε λακακι που κανει την εμφανισει του μαζι με το υπεροχο χαμογελο της,καθε χρωμα που χρωματιζει εκεινα τα λατρεμενα ματια αναλλογα με την διαθεση της!
Τοσο μακρια απο την φυσικη παρουσια εκεινης,παιρνω παρεα την μυρωδια της και γιορταζω σημερα αρκετα χιλιομετρα μακρια της..πινοντας το κρασι που παντα προτιμαει και καπνιζωντας οσο μπορω λιγοτερο προσπαθωντας να εκπληρωσω καθε επυθυμια της.
Οι ευχες μου ειναι τοσο περιττες και συναμα τοσο αναγκαιες,γιατι γνωριζω οτι της περιμενει σαν μικρο παιδι!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ..ΜΑΝΑ..ΜΗΤΕΡΑ..ΦΙΛΗ ΜΟΥ!
Μεσα στο κορμι σου μεγαλωσα και μεσα απο τον απολυτο πονο ολων των εποχων εγινε η πρωτη μας συναντηση!
Εισουνα,εισαι και θα εμμενεις να εισαι το σημειο αναφορας μου,η πρωτη αγκαλια που κουρνιασα καποτε γιατι ετσι η φυση το προσταζε και η μονη αγκαλια που ζηταω οταν τα καραβια μου βουλιαζουνε!
Εισαι το φως μεσα στο χαος μου,Παναγια δικια μου μεσα στην απελπισμενη προσευχη μου!
Τι και αν ταξιδεψα σε αλλους τοπους μακρια απο τα φτερα σου,ψαχνωντας τον κοσμο,το αγνωστο και τις συγκινησεις του ..εσυ εισουνα παντα εκει!Μεσα στις παγιδες,μεσα στο σκοταδι,μεσα στα καλοφτιαγμενα ψεματα που περιπλανιομουνα ειχα το χερι σου συνοιδοπορο,την υπαρξη σου δικο μου φιλη της ζωης.
Τι και αν καποτε οι παρεξηγησεις και οι καλοφτιαφμενες παραστασεις που καποιοι καποτε στησανε στην κοινη ζωη που θελαμε,μας χωρισανε? Πλεον δεν εχει καμια σημασια.Δεν μπορω να μην συχγωρεσω τιποτα που εγινε με οδηγο την αγαπη,δεν μπορω να αρνηθω την αναπνοη ΜΟΥ.Οσο μακρια και αν σε εξορισανε,μακρια απο μενα οι καταστασεις της μοιρας ..εγω για ενα πραγμα ειμουνα σιγουρη οτι η καθετη σκεψη σου ητανε παντα το νανουρισμα στο προσκεφαλι μου,το πλουμιστο πεπλο για τα ονειρα μου.
Παντα τα χερια σου διαπλατα ανοιχτα για αυτους που αγαπω και συνυπαρχω με ολα τα δωσε του κοσμου.Μια λιονταρινα με δοντια πιο κοφτερα και απο γυαλι απεναντι σε αυτους που παιζανε με την ψυχη μου και ακομα προσπαθουνε να το κανουνε,μετατρεπωντας την ζωη μου σε κουκλοθεατρο και εμενα σε καλοκουρδισμενη μαριοννετα!
Πονας οταν ποναω,εισαι ευτυχισμενη οταν χαμογελαω,περηφανος χορηγος μου σε καθε αυτοκαταστροφικη αποφαση της τρελλας που με διακατεχει,ακεραιος δικαστης καθε παρανομιας μου,η μονη αληθινη ΦΙΛΗ μου.
Τεσσερις φορες βιωσες το θαυμα..τις δυο πετωντας σε ροζ ουρανους και τις αλλες δυο σε γαλαζιους πλανητες,αλλα η αποκλειστηκοτητα που κατεθετες στον καθενα ξεχωριστα ητανε..συγκλονιστηκη!
Ακομα και ο καλυτερος πολιτικος δεν εχει τις ικανοτητες σου,για την διαφυλαξη της τοσο ευθραστης ισσοροπιας που λεγετε οικογενεια.
Μεγαλωσα πλεον ΜΑΝΑ και απο παιδι εγινα γυναικα..και εχω μεινει απολυτα ακινητη απεναντι στο ταπεινο μεγαλειο σου,στην θυσια που προσφερεις καθε δευτερολεπτο ανευ ορων και διαπραγματευσεων,στην πιθανοτητα αλλαγης της ζωης σου για την ..ΔΙΚΗ μου.
Ειμαι εδω ζωντανη,με σαρκα και οστα γιατι καποτε ΕΣΥ αγαπησες,μεταμορφωνοντας την μαγεια σε πραγματικοτητα και την γυναικα σε θεα!
Ειμαι εδω,γεματη απο σενα,ακομη διψασμενη για το γαλα της γαληνης που μονο εσυ μπορεις να μου προσφερεις.Οσο και αν ξεχνιεμαι μεσα στα φωτα της πολης που με πλανεψε ..εσυ θα εισαι παντα το χωριο μου,το υσυχαστηριο μου,ο ζωντανος κηπος μου!Ενα ευχαριστω σε σενα ΜΗΤΕΡΑ,ενα μεγαλο ευχαριστω στο συμπαν που σε διαλεξε γι'αυτον τον τοσο δυσκολο ρολο και ενα συνεχες ευχαριστω στην νοσταλγια που με ωθει ορμητικα να ερθω πισω στο σπιτι μου!
Μην μου παθεις τιποτα,σε παρακαλω προσεχε εσενα.Ο εγωιστης εαυτος μου δεν θα αντεξει την απουσια σου,χανωντας τον μοναδικο της δορυφορο!
Και εσυ ..πλεον ξεκουρασου και μην ανυσυχεις,εγω θα ειμαι εδω για σενα ..ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΡΟΣΕΧΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ .
ΑΛΛΩΣΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΣΕΙΡΑ ΣΟΥ..ΓΙΑ ΝΑ ΚΟΥΡΝΙΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΟΥ!

ΟΝΕΙΡΟ Η ΚΟΛΑΣΗ...

Χαθηκα ξανα.
Γιατι αυτο το μυαλο δεν λεει να σταματησει να ζηταει τον διαολο? Γιατι ο μαγνητης του ζηταει το αποκορυφωμα σου που δεν γευτηκε ποτε αλλα παντα ειναι ενα βημα πριν την αφετερια?
Απελπισμενα,τελικα την θελω αυτη την καταστροφη,ειναι μεσα στο αιμα μου..κυλαει τοσο φυσικα και με μια απληστη απορια ,με καρφωνει ρωτωντας .. ποσο ακομα?
Σαν δυο μικρα παιδια αποζηταμε ο ενας την παρεα του αλλου,τα χαμογελα ,τα αστεια που μονο σε μενα τολμας να κανεις,το εσκεμενο αγγιγμα που εχει ολο το θελω του κοσμου...το θελω να με ισοπεδωσεις οπως μονο εσυ ξερεις ,το θελω του να παραδεχτεις οτι τα ματια σου ψαχνουνε πλεον μονο τα δικα μου.
Δεν σε αντεχω και ομως δεν μπορω να υποφερω την υπαρξη μου χωρις να ξερω οτι καπου εκει μεσα στο κοινο και παραλληλο κυκλο μας πορευεσε! Πολεμησα και πολεμω την καταραμενη θυμηση σου,αλλα η αλλαζονεια ητανε παντα ο συμμαχος σου..μαζι με το χαμογελο σου που με ακολουθει μεσα στις πιο μυχιες στιγμες μου!
Ρωταω εμενα ,ανοητα παντα μηπως και διασκεδασω καθε υποψια ενοχης: Eιναι πρεπον?
Επιτρεπεται ,εγω και εσυ να ζησουμε το παραλογο?
Επιτρεπετε το αυτονοητο απαγορευετε να διαλυθει μονο με μια κινηση?
Θα μεινω μονη μετα απο το ολοκαυτομα η' η ανασα σου θα με ακολουθει,ζεστη και γεματη ζωη?
Προσπαθω με καθε τροπο να σε μπερδεψω και εσυ με την σειρα σου επιτιθεσε αγρια,λυσαλεα,χωρις οικτο θελωντας να με αποδεκατησεις.Τοτε θα πονεσω πολυ αλλα δεν θα ζητησω ποτε να σταματησεις να ΜΑΣ ταπεινωνεις.Ειναι η μονη οδος προς την καρδια σου,η μονη λεπτη γραμμη καταρριψεις καθε φραγμου σου.
Ματια μου γλυκα ..γνωριζω ποσο δυσκολο ειναι να μην θελεις ΑΥΤΟ που με ολο σου το ειναι.. θελεις.Και αν ο εγωισμος ειναι συνοδοιπορος μας..καποτε θα κουραστει και αυτος ,ζητωντας την λυτρωση μαζι με την κορυφωση της καταστροφης μας.
Τοτε εγω θα μεινω μονη μου μπροστα στο ειδωλο μου,ψαχνωντας καθετι που θα σε θυμηζει,φερνωντας το κορμι μου , ολο και πιο κοντα στην απολυτη αυτοκτονια.Και αυτη η φωτια που καει..το ξερω..δεν θα σβησει ποτε,οσο και αν με παλευεις και οσο και αν σε παλευω μεσα σε αυτον τον αγωνα,που εξαρχης το συμπαν ειχε κληρωσει.
Αγαπη μου ...δεν θελω να νικησω!
Ποτε δεν το ζητησα,ποτε δεν το ποθησα,ισως μονο εκεινη την στιγμη που νομιζα πως σε χανω ..τοτε μονο ,απληστα επαιζα με την ψυχη σου χωρις διαπραγματευσεις,υπουλα,με δολο..μεταμορφωνωντας εμενα σε κατι αλλο,αγριο,προστυχο,αμειλικτο γεματο ΟΧΙ καμομενο!
Τα αορατα χαδια σου ειναι παντα διπλα μου,πανω μου,παντου.Και το ξερεις τοσο καλα,οπως ξερεις ποσο ζωτικη ειναι η αναπνοη για την ζωη σου,οτι αν δεν γινουνε ΟΡΑΤΑ τοσο απειρως ρεαλιστικα,κανοντας τον ιδρωτα σου ...προσωπικη πηγη μου, η σπιθα της παρανοιας που βιωνουμε θα τα καψει ολα χωρις αλλη ευκαιρια αφηνωντας τον παραδεισο μονο ενα ονειρο και την κολαση μονιμο σκηνικο στις απελπισμενα πλεον γυρισμενες πλατες μας.
Δεν θα ζητησω την λυση ,ουτε την απαντηση που τα χειλη σου ..το βλέπω ειναι πανετοιμα να μου προσφερουνε οπως παντα.Δεν σκεφτεσε για μια ακομη φορα η' ισως σκεφτεσε παρα πολυ τον δρομο μου,που δεν πρεπει να ακουλουθησεις.
Τα λαθη μου που κατακρινεις συνεχεια και λατρευεις να βιωνεις.
Την δυναμη του να ειμαι εγω που τοσο μισεις και με τρομο ποθεις..
Ενα χρονοβορο παζλ ο χορος μας που δεν κουραστηκαμε ακομα να ακολουθουμε τα βηματα του,με ολες τις αισθησεις γηινες και μη, σε πληρη ετοιμοτητα.
Ακομα μια φορα δεν θα σηκωσω λευκη σημαια,γιατι το ξερω...το σπαθι ακονιζετε,τα βελη ειναι λατρεμενα δηλητηριο γεματα και ο στρατηγος πανετοιμος για μια ακομη επιθεση.
ΙΣΩΣ ΠΙΑ ..ΓΙ'ΑΥΤΟ ΜΟΝΟ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ!

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ...

http://www.youtube.com/watch?v=j3iAzdbg3mo
Δεν θα πεθανω αποψε..
Θα περιμενω για μια ακομη φορα εκεινο το φιλι,βαλσαμο στην ψυχη.
Θα θεριεψω υπομονη και πεισμα..
Θα γινω οι ωρες που δεν περνανε..
Ο ναυαγος που βρηκε το νησι του,το κορμι του..
Δεν θα κοιμηθω αποψε..
Κανενα ταξιδι μεσα σε ονειρα που θα με ταξιδεψουνε μακρια και περα απο την αγκαλια που πια με γνωριζει..
Μεσα σε χρονοδιαγραμματα ενος μυαλου που εχει πια διαλυθει..
Στο τωρα που μισω και αυτο με λατρευει..
Δροσοσταλλιδα μου,πανω σε πεταλλα πρωτογνωρα ..γινε το Ροδο μου,μαζι με τα αγκαθια σου!
Κρατησε με κοντα σου μεσα σε μυρωδιες που μονο ενα κοκκινο φεγγαρι τολμα να διαλεξει..
Μεσα στο σκοταδι,ποτισε τα βλεφαρα μου για να γινουμε και παλι ΕΝΑ.
Κανε τον φοβο μικρο παιδι και την λαχταρα μου ποταμι..
Μονα σεντονια οι σκεψεις μου...
Παραλληλες ανασες,πανω σε κερια αναμμενα..
Και η σπηλια μου..εχασε για παντα το κλειδι του παραδεισου.
Τοσο απλοχερα προσφερε καθε μυστικο της,καθε παραμυθη της..σαν μωρο που κουρνιασε σε στηθος αγνωστο ζωντας το παραλλογο,το αδιανοητο..Το ΜΑΓΙΚΟ!!
Ισως και να πεθανω αποιψε..
Ζωντας απο την αρχη αυτο που θελω μονο για μενα,εγωιστικα χωρις οικτο και ταπεινα αισθηματα..
Πλαθωντας καθε υπερβολη μεσα σε δαχτυλα που τρεμουνε,φωνες που σιωπουνε,καρδιες που λιγοψυχουνε και δεν τολμουνε..
Σε ανηπωτα βλεμματα,που χασανε πριν τον γκρεμο την στιγμη τους..
Στην αποριψη που ολο με ψαχνει και ολο με χανει μεσα σε φωτα που εγιναν πια δικα μου..
Ισως και να πιστεψω ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ αποψε..
Που τραγουδα τοσο δυνατα και εγω δεν μπορω να το αποφυγω..
Μεσα απο κλειστα παραθυρα,ο ηλιος που καηκα τοσο γλυκα,με μυριζει φιλωντας το προσωπο μου..
Κανενας συμβιβασμος,καμια οθαλμαπατη..
Αχορταγα οι λεξεις της παραδοσης καρφωνονται στους τοιχους του μυαλου μου,αχορταγα ο χρονος με πουλαει σαν μαριονεττα,αχορταγα δεν ΠΑΡΑΔΙΝΩΜΕ!
Ισως και να ζησω λιγο ακομα..
Δινωντας ευχη στο ¨μακαρι ¨ολου του κοσμου και κανοντας προσευχη καθε στιγμη,καθε στεναγμο του δικου μου κοσμου!!!
Σπαζωντας χαρτινες αλυσιδες απο φοβο καμωμενες,πετωντας μπαουλα σαπια γεματα κουφιες υποσχεσεις..
Κανωντας τα χερια μου φτερα και την καρδια λιονταρι..
Τον ηλιο δικο μου και την θαλασσα αιωνιο λιμανι μου..
ΚΑΝΕΝΑ ΤΕΡΜΑ,ΚΑΜΙΑ ΑΦΕΤΕΡΙΑ..ΚΑΝΕΝΑ ΕΓΩ,ΚΑΝΕΝΑ ΕΣΥ...
ΜΟΝΟ ΠΟΛΥ ΒΑΘΙΑ ΣΟΥ ..ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ.
ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ..και μετα ας πεθανεις!!!!

ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΟΥ...ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ!

Στο μπαλκονι του μυαλου μου αποψε.. η Νοσταλγια χτυπησε την πορτα.
Πανεμορφα σιωπηλη κυλησε και καθησε με χαρη πανω στον θρονο που τοσο καιρο της στερουσα με παθος.
Διαφανη θλιψη το φορεμα της..κομπος στο λαιμο μου η επομενη κινηση της.
Με κοιταξε καταματα με ματια πιο φωτεινα και απο τον ηλιο και ο ανεμος ζωντανεψε.
Αμειληκτα με εδεσε με αορατα καρφια και με γυρισε πισω και το παρον ..χαθηκε!
Και η σιωπη εγινε εκρηξη,σπαζωντας τα φραγματα των αναμνησεων.
Ξαφνου τα χερια μου γινανε φτερα και με στειλανε πισω σε εναν γνωριμο ουρανο με μια δυναμη που δεν ηξερα οτι κουβαλουσα..
Σφαιρες φαντασματα καθε πριν,βελος γλυκοπικρο ο αοριστος χρονος μου...
Πατριδα μου ηρθα..
Γειτονια μου εισαι εδω.
Σπιτι μου γλυκο,η μυρωδια σου με κυκλωσε ξανα..
Και το Κυριακατικο ταπεζι ειναι στρωμενο και οι θεσεις των αγαπημενων μου ακλονητα ιδιες..
Και τα χαμογελα που μαζι τους μεγαλωσα..διπλα μου,πλαι στην μονη αληθεια που τελικα γνωρισα..
Και οι καλυτερες στιγμες της ζωης μου,στησανε τον αγαπημενο τους χορο,τρωγοντας σπιτικο ψωμι,μελωνοντας της τηγανιτες της γιαγιας μου,μετρωντας ξανα εως το δεκα τα μικροκαμομενα χερια του ανηψιου μου..δενοντας σφιχτα τον κυκλο της οικογενειας.
Στον κηπο,που μονη της μπολιασε καποτε και θεριεψε πια,θα ψαξω την μορφη της μανα μου γιατι και παλι θα εχω χασει τα κλειδια μου.
Πανω στα ασπρα κεντηματα του σαλονιου,τα αποσπασματα μιας ζωης με περιμενουνε,μεσα σε εχγρωμα χαρτια,που λεγονται φωτογραφιες ψυχης..
Συκλονιστικα τα νεα της ζωης που περασε..
Τα αδερφια μου γινανε αντρες χωρις να το καταλαβω..
Η αδερφη μου,μανουλα για δευτερη φορα και δεν το εζησα κοντα της..
Η παιδικη μου φιλη βαρεθηκε να με περιμενει στο στεκι μας για εκεινον τον καφε που πια εχει κρυωσει και εψαξε για αλλο..
Οι δρομοι που επαιζα και μαλωνα και τραγουδουσα με ξεχασανε..αλλα με αποζητουνε.
Και η πολη μου,αστραφτερη οσο ποτε μεσα στην μυστηρια ομιχλη της,θα με πλανεψει και παλι..
Στην περιπλανηση μεσα στο καταπρασινο φοντο που φιγουραρει γυρω της.
Στα νερα μιας λιμνης που η ιστορια την εκανε αθανατη,πνιγωντας την θεικη ομορφια εκεινης..
Στους θρυλους και το ασημι που μεταμορφωνεται σε αριστουργημα..
Στον χρονο που σταματα περνωντας τις πυλες ενος καστρου..
Στο σιροπι που γινετε γλυκο και η αμαρτια προσευχη στο στομα σου..
Στην παλια Αγορα που μεθα με τσιπουρο,πανω σε πλακοστρωτα σοκακια..
Στους αναπτηρες που θα αναψουνε, στα υπαιθρια θεατρα κανοντας καθε συναυλια γιορτη..
Στα χωρια με τις πλατειες τους που ο πλατανος ειναι φιλος και το κλαρινο παραδοση..
Στον Τζε και τη Τζε που θα γινει μπαουλο,εχοντας Ντενουαρ στο κεφαλι..
Ρολοι,Δικαστικο,Αβερωφ,Δωδωνης,Νομαρχια,Πλατεια- Παργης,Πλατανος,Παραλημνιο,Φροντζος,Λυγκιαδες,Ζαγοροχωρια,Γιοσεφ Ελιγια,Γυαλι Καφενε,Ιτς Καλε,Ταμπακικα..ΓΙΑΝΝΕΝΑ!
Θελω να τρεξω σαν μικρο παιδι μεσα σας και να με εξαφανισετε.
Θελω να νοιωσω στο προσωπο μου τις σταλλες μιας βροχης που υπογραψε την μοναδικοτητα της εδω και χρονια.
Θελω καπουτσινο στην Ακαδημια..
Θελω να σε δω,να με αγκαλιασεις,να με φιλησεις,να με αγαπησεις σαν μια αλλη ασωτη κορη!
Πολη μου ομορφυνες και τα τηλεφωνα κουραστηκανε.
Πατριδα μου..μικρος ο χαρτης σου,μεγαλη η δυναμη σου!
Ενα θαυμα ο κοσμος που ταξιδεψα ομως ο ομφαλιος λωρος σου..σφιχτα δεμενος!
Και οι μνημες καλα κρατουν και σαν φωτια με καινε και ζητανε την βαλιτσα της επιστροφης.
Η αποφαση γεννηθηκε και μου απλωνει το χερι με σιγουρια μεσα σε μια βροχη που κρατα τελικα τα κλειδια στο χερι.
Θα περασω το Τουνελ,θα ζαλιστω στις στροφες,θα κοιμηθω στο κρεβατι μου..
Νοσταλγια μου σ'ευχαριστω..
ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΟΥ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝΕ ΤΟ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΞΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ!
http://www.youtube.com/watch?v=-lTYxPVDXtU

ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ....

Φαντασια μου πλανευτρα..
Ποσο πολυ με μισεις,ποσο πολυ σε αποζητω.
Καλα κραταει το παιχνιδι μεταξυ μας,κανοντας τις νεραιδες μου πιο ζωντανες απο ποτε και τα ψεματα μια γλυκια αμαρτια γεματη απο λιωμενη σοκολατα μεσα στα ματια μου.
Λογια μεσα σε ενα φεγγαρι ολογιομο και φωτεινο,σε κυκλους σφιχτα κλεισμενους πανω σε ενα κορμι που και αποψε θα κλειστω.
Βοηθεια..θα ψελισω.
Χερια που τρεμουνε απο προσμονη θα απλωσω..
Το σκοταδι θα με ακουσει και θα με λυπηθει τρομαζοντας την καταρα που εριξε πανω μου εκεινο το φιλι!
Ζεστο,αδυσωπητο,υγρο..γεματο ΘΕΛΩ,κουρνιασε στις ακρες των ματιων μου.
Ποσο θεικα απολυτα ταιριαξα μεσα στην απεραντη αγκαλια του,ποσο ακομα θα περιμενω τα κυμματα να τον κοιμησουνε διπλα μου.. κοντα μου.
Και η προσμονη απο μικρο κοριτσι καθε νυχτα που περναει,μεγαλωνει,γινετε η γυναικα που ζηταει,απαιτει,διεκδικει,ποθει χωρις κανενα ελεος το αγγιγμα του,την θερμη του.
Το θελω ολου του κοσμου,σαν μικρο παιδι με κυνηγαει μεσα σε ενα αδιεξοδο που με διαλεξε και το αποδεχτηκα διχως ορια.
Κανονες θα καταλυσω,ποταμια θα γυρισω πισω,στιγμες θα ξαναγαπησω..το μισος θα το σβησω!
Μικρη θεα θα γινω κανοντας την νυχτα μερα,το ελα ηρθα,το δεν μπορω μπορω,το Σ'ΑΓΑΠΩ ...ΔΙΚΟ μου απορθητο καστρο,με δρακους πανεμορφους γεματους απο την φωτια του.Αυτο ψαχνω..ζωη μου μονη?
Το παρελθον με κοιτα απο μακρια και δεν σαλευει..γιατι,τι ζηταει,τι μετραει..ποσο ακομα?Δεν εχω αλλο τιποτα να πληρωσω στο ΤΟΤΕ,μονο κατι γραμματια παραποιημενα..
Τα σημαδια εξω απο την πορτα της καρδιας μου ειναι τοσο δυνατα,τοσο φωτεινα..διψα γεματα απο εκεινη την νυχτα που διαλυθηκε μεσα στον ερωτα του δικου του σεισμου,που αφησε μονο ενα κλειδι στον χτυπο της καρδιας μου.
Τι και αν αργησε το ονειρο,ειναι πιο ΑΛΗΘΙΝΟ μετα την βροχη..
Τι και αν ο φοβος εκανε πρεμιερα,η μοιρα ειχε αποφασισει την γλυκια μου εκτελεση.
Μικρες οι λεξεις και η φωνη θα κομπιασει ταπεινα μπροστα στο μεγαλειο της καταλυτικης ενωσης που με περιμενει..
Παραδινομε,παραδοθηκα..και θα παραδοθω στα φτερα της αυρας που ακουνε στο ονομα του...
Σ' εχω ερωτευτει..θα ψελισω.
Ειμαι εδω..θα ουρλιαξω,στελνωντας την φωνη μου,μελωδια μεσα στην δικη του.
Θελωντας τα παντα και περιμενοντας το..ΤΙΠΟΤΑ!
Παικτης στην ρουλετα ενος ποθου που δεν λεει να τελειωσει ο εθισμος του!
Χορηγος στην αυτοκτονια του εγωισμου,που καθημερινα με ληστευει και δεν με αφηνει να ανασανω!
Οτι νοιωθω,οτι αγγιζω και ζω ειναι εκει...
Βασιλισα με στεμμα την καθημερινη εγνοια του,προσκεφαλη την καληνυχτα του,προσευχη το γελιο του.
Μια βιτρινα που γουσταρω..απλη,απεριττη,λιτη και ...ΟΛΟΔΙΚΙΑ ΜΟΥ!!!!
ΣΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝΕ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΔΕΝΤΡΟ... ΜΕ ΜΙΑ ΣΚΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΞΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ!!
http://www.youtube.com/watch?v=p7eH9qnH8TM

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ...2007!!!

Αφιερωμενο στο καλοκαιρι του 2007...
Τα καραβια που διαλεξαμε μας ταξιδεψανε σε εναν προορισμο που δεν περιμεναμε..
Τοσες αναμνησεις,τοσα χαμογελα,τοσες αγκαλιες..
Μαγεια εκεινο το καλοκαιρι,σχεσεις που μεινανε τελικα μεσα στο χρονο,φωτογραφιες μοναδικες..απεικονηση μιας παρεας που δεθηκε με αλυσιδες ζεστες,ατακες μοναδικες!!
Η αφετερια γεματη συχγυση και παρεξηγησεις..
Ραδιο αρβυλα τα λογια πολλων και η παραπλανηση μπορει ΚΑΙ να εβγαινε ο νικητης αν η καρδια δεν ενοιωθε τοσο ετοιμη,τοσο ανοιχτη στο διαφορετικο.
Και ολα πηρανε τον δρομο τους και φτιαξαμε εναν μικροκοσμο,οπου γιναμε ΟΙ πρωταγωνιστες,ΟΙ φιλοι,ΟΙ στρατηγοι στην τρελλα!
Καθε μουρη και μια ιστορια καλα καταγεγραμμενη στο μπαουλο του μυαλου μου και στις σελιδες ενος ημερολογιου που πολλοι θα θελανε να διαβασουνε αλλα θα ..περιμενουνε για λιγο ακομα.
Οι εμπειριες σας ειναι πολυτιμες και καθολου διαπραγματευσιμες για μενα.Συγκλονιστηκα σημεια των καιρων!Τοσο ζωντανες και περιεκτικες οι στιγμες που μοιραστηκαμε,γεματες απο τον προσωπικο χαρτη του καθενος..
Τι να προτοθυμηθω?Δεν θελω να ξεχασω το παραμικρο και δεν θα το επιτρεψω!
Μεσα απο εσας βρηκα το γελιο,το νευρο,το απιθανο,την μουσικη,τη θαλασσα,το ηλιοβασιλεμα,την αστραφτερη δημιουργια,την ..ΣΥΓΝΩΜΗ στο πριν,το ΘΕΛΩ στο τωρα!Μεσημερια γεματα χορο μεσα στον κυκλο που μπλεξαμε,γεματο φωνες και θελω,ποτισμενο απο την δροσια της αρμυρας και της ελπιδας του ..ανελπιστου.
Απογευματα,γαλαζοπρασινα πανω σε δυο τροχους,μεσα σε δρομους που μας τα προσφερανε ..ΟΛΑ!
Πανω σε ψαθινες καρεκλες,παραθεταμε τα ανομολογητα της προηγουμενης νυχτας,χωρις τυψεις..χωρις αναστολες.
Μεσα σε κωμικοτραγικες αντιπαραθεσεις σμιλεψαμε το ιδιαιτερο,το απιαστο,το ρουχο που μονο σε εμας ταιριαζε,στο βλεμμα που με καταλαβαινες και σε καταλαβαινα,οταν η νυχτα προχωρουσε και ο πλανητης της μεθης μας περιμενε..
Δυνατα συναισθηματα,που μεσα σε μια καλα στρωμενη αγνοια,θεριεψανε τρομαζοντας τα επομενα καλοκαιρια που ηρθανε..
Ενα μνημειο απο συγκινησεις,απο στιγμες που το ΔΡΟΣΕΡΟ ειναι αρχηγος και το ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ συνοδοιπορος της τυχης που μας διαλεξε,ερημην μας μεσα στο Απολυτο Αιγαιο!ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ..
Στην κατηφορα του θανατου,που το τελος επαιρνε μορφη και η τυροπιτα..ζωη!!
Στα τεσερα σημεια του οριζοντα που ταξιδεψαμε και αγαπαμε και πια χαθηκαμε.
Στο μηνυμα που με περιμενει και δεν με ξεχναει ποτε..
Στα κοριτσια που δωσανε στην βαφλα με σαντιγι αλλη υποσταση και στα επομενα γενεθλια της ζωης μου την εκπληξη της ανταμωσης..
Στην γυναικα που η φωτογραφια ειναι η ζωη της και η παρουσια της ..η ηρεμια μου μεσα σε μεγαλες φουρτουνες.
Στους μικρους ηρωες που αντεξανε καθε τρελλα μου...ποτηρια,καλαμακια,παγο,σεληνιασμο,σχιζοφρενεια.....στην φαλτα μου φωνη που τραγουδουσε το...ΚΟΣΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!
Στον ακατανομαστο που ..ξερει οτι τον σεβομαι αλλα εξακολουθει να απογειωνει τα νευρα μου σε τοπο χλοερο..
Στον ανθρωπο που μιλα μονο με πραξεις και οι χτυποι της καρδια του ειναι η μουσικη!Στον ΛΥΚΟ που δεν θελω να αλλαξει,γιατι ειναι αντρας και το κεφι του θα κανει..
Στο ΕΞΩ περιπτερο,οπου η ανεκδιηγητη καμπανα της κωμωδιας ..περναει σε αλλη διασταση και τα σχολια ειναι περιττα..
Στο μπλεξαμε τις κορδελλες μας αδερφε,γιατι οπως ξερει πολυ καλα να λεει καποιος ¨Το σεξ ειναι μια μακαροναδα με κιμα!!!!!!¨
Στην ξανθια κορμαρα που τελικα τα φαινομενα ..την απατουν,αλλα δεν την νοιαζει και γι'αυτο την λατρευω!
Στην κινητη εγκυκλοπαιδεια,που ξερει να κραταει τις ισσοροπιες μεσα στον χωρο μας,αλλα χανει καθε μετρο μπροστα στους λουκουμαδες.
Στις ατακες ..που μονο ενα μυαλο θα μπορουσε να σκαρφιστει,δινοντας στο χιουμορ αλλη κατευθυνση...αλλη παραμετρο!
Στο μυστικο βρισιμο μιας ασηκωτης μαυρης σακουλας..που κανεις δεν την γουσταρε,αλλα την εσερνε με κοπο!
Στα υποβρυχια,τις τεκιλες και βοτκες που καναμε θεους και φαγαμε τα μουτρα μας..
Στη ΜΑΥΡΗ ΣΕΛΙΔΑ που εβαψε το τριο γυναικειας μιζεριας που με τα ιδια μου τα χερια παρεθεσα στην αυλη μου,βιωνοντας το ψεμα και την κακογουστια στον υπερτατο βαθμο,μιας και το κομπλεξ ειχε πρεμιερα και η αφελεια μου εμοιαζε με μικρο παιδι!!
Στον ερωτα που γεννηθηκε και δεν τον θελαμε,αλλα τον ζησαμε γιατι ..τον ΑΠΟΖΗΤΟΥΣΑΜΕ!!
Στις ανεξητιλες πλακες που χαρακτηκανε με απολυτη ακριβεια..εκεινο το καλοκαιρι!
Στο τρελλο παρτυ που οι πλανητες μεσα στο συμπαν σχεδιασανε για μας...
Στο οτι δεν εχω να πω περισσοτερα και θελω να παραθεσω τα παντα...
Στην γαληνη μιας ευτυχιας οπου τα χαμογελα σας κανανε μαγικο το ταξιδι μεσα στο αστειρευτο ποταμι των αναμνησεων!
Στα καλυτερα βιβλια που ειναι αυτα που δεν εχουνε γραφτει ποτε!!
ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ...ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ...ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ,ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΠΕΙΡΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ...ΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗ!!!!

Υ.Γ..http://www.youtube.com/watch?v=zKoZ7e0KQ7g
Απλα ενημερωνω..Ερε γλεντια!!!

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ..ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ!!

http://www.youtube.com/watch?v=OZVhaeX4-jA
Μπορω να απλωσω το χερι μου και να αγγιξω τα κυματα του Αιγαιου.Ο οριζοντας ειναι τοσο κοντα και συναμα τοσο μακρια και εγω,μενω παντελως ακινητη μπροστα στην αποκοσμη ομορφια της μητερα φυσης!Τα διαδοχικα χρωματα του δειλινου ερωτοτροπουν απληστα πανω στο κρεβατι του ουρανου,πανυγηριζωντας το τελος μιας ακομα υπεροχης μερας.Η αχορταγη ματια του ηδονοδλεψια κατοικει μεσα στο βλεμμα μου,χωρις να ντρεπετε..αφηνωντας τη φαντασια να εξαργυρωσει το εισητηριο στο ονειρο δωρεαν!
Πως να μην ερωτευτεις αυτον τον τοπο?
Πως να αρνηθεις το καλεσμα του?
Μια μυτη στεριας μεσα στο απεραντο γαλαζιο..στεκει πανεμορφα τοποθετημενο,περιμενωντας για μια ακομη φορα τους παλιους και νεους ταξιδιωτες,αστειρευτα γεματο απο την μοναδικη του φιλοξενια.
Δεν προκειτε να ξεχασω ποτε την στιγμη που ο ερωτας του με χτυπησε για πρωτη φορα.Το πρωινο μολις ειχε ξυπνησει και εγω μαζι του περιπλανιωμουνα στα σοκακια της Χωρας,οταν αντικρυσα.. το χειλος του γκρεμου!
Η Καλντερα της Σαντορινης με αγκαλιασε με τετοια δυναμη,κοβωντας αναπνοη και γονατα.Το απιστευτο ητανε μπροστα μου,με μια μοναδικοτητα χωρις προηγουμενο!Ασπρο και μπλε παντου,χωρις να γνωριζεις που τελειωνουν τα χερια της θαλασσας και που αρχιζουνε τα χαδια του ουρανου.Ο αργαλιος της φυσης,μεσα στους καιρους,διμιουργησε το αριστουργημα του,που ομοιο του δεν θα αντικρυσεις πουθενα.
Τα παντα μοιαζουν να αιωρουνται μαγικα,χωρις την βοηθεια καμιας οθαλμαπατης,το ενα πανω στο αλλο με πεζουλες φρεσκοβαμμενες,σκαλοπατια χιλιοπερπατημενα και καμπαναρια περηφανα να προσκυνουνε τον Θεο.
Καθε γωνεια της..η ελπιδα καθε καταξιωμενου φωτογραφου!
Καθε στιγμη της..η αχορταγη εμπνευση του ποιητη!
Καθε πετρα και τραγουδι..καθε χαμογελο και ενα καλωσηρθες!
Απεναντι,σκοτεινο και αγρυπνο μεσα στον ευαισθητο υπνο του,το ηφαιστειο με παρακολουθει,στελνωντας μυστικα τις δονησεις και τις μυρωδιες του,σφραγιζωντας την πληρη υποταγη μου.Μια ανευ ορων παραδοση των αισθησεων μου,αφου το ταξιδι δεν λεει να εχει τελειωμο.
Τα μεσημερια θα παρακαλεσεις την τυχη να ειναι συμμαχος σου,ετσι ωστε να απολαυσεις μεσα στα γελια και τα παρατραγουδα της παρεας,φρεσκο ψαρι και ουζακι διπλα στο φιλοξενο κυμα,μιας και το Αμμουδι αποτελει πια αναγκαιο συμποσιο.
Και ο ηλιος,δεν θα βρει αλλο βασιλειο,αλλο θρονο,αλλο στεμμα τοσο γεματο λατρεια και δεος περα απο τα απογευματα της πανεμορφης Οιας.Εκστασιασμενα,γεματος υπομονη θα περιμενεις να βουτηξεις μαζι του μεσα στον οριζοντα που φανταζει πιο ομορφος απο ποτε.
Ζαλισμενος απο τα τοσα χρωμματα και συγκινησεις και ικανοποιημενος απο τα δωρα που ανοιξες ολη την ημερα,θα θελησεις να γιορτασεις την νυχτα χωρις ορια ..μιας και ο Μορφεας δεν χωρουσε στις αποσκευες σου!Τοτε τα Θυρα,θα ανοιξουνε τις πορτες,τα ρολογια θα σημανουνε την εναρξη της φιεστας,η μουσικη θα αρχισει τον τρελλο χορο της και το φλερτ θα κανει δειλα-δειλα την εμφανιση του.Ολες οι γλωσσες θα γινουνε μια,ολα τα προβληματα θα κατεβασουνε ρολα,ολα θα γινουνε ενα μιας και τα κορμια εχουνε δικο τους κωδικα,δικια τους χωρα χωρις καθολου συνορα και νομους.
Το να καταγραψει καποιος αυτο που λεγετε Σαντορινη ειναι αδυνατο,οπως αδυνατο ειναι να αποδωσεις με λιγες λεξεις ολο το παθος και την δυναμη που βιωσες μεσα στην πρωτη σου αγαπη.
Και αν παντα ειμουνα μια τσιγγανα στην καρδια,χωρις να θελω να ανηκω πουθενα,περιπλανωμενη μεσα σε χαρτες αγνωστους,ψαχνωντας αδιακοπα καινουργιες συγκινησεις..αυτο το νησι με κερδισε ολοκληρωτικα,επιβεβαιωνωντας αυτους που ρητορικα λενε `Την Σαντορινη η' θα την μισησεις η' θα την αγαπησεις,δεν υπαρχει μεση οδο.
Νοιωθω τοσο τυχερη που γεννηθηκα σε αυτον τον ευλογημενο τοπο,σε αυτην την χωρα που η αλμυρα της θαλασσας την αγκαλιαζει συνεχως,που καποτε οι μυθοι κατοικουσανε στην κορυφη του Ολυμπου απολαμβανοντας νεκταρ και αμβροσια,που η λεξη κεφι δεν μεταφραζετε σε καμια αλλη ξενη γλωσσα με τον τροπο που μονο εμεις οι Ελληναρες κατεχουμε και ποτε δεν διαπραγματευομαστε,που ο ηλιος αγαπαει αυτο το κομματι του πλανητη οσο κανενα αλλο!
Για ολα αυτα και ακομα περισσοτερα ανομολογητα μυστικα μονοπατια που περπατησα εδω και θα τα φυλαω για παντα μεσα στην ψυχη μου..προσκυνω την ΖΩΗ!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ περιπλανωμενοι ταξιδιωτες ..ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΝΕ ΦΟΡΕΣΟΥΝΕ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ!

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ...ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ.

Kαπνος ....
Ολα χαθηκανε μεσα σε εναν μαυρο καπνο,αφου η φωτια που μονη μου αναψα και καηκα..εσβησε.
Τα σημαδια της δεν με πονανε ακομη..πρωτη γραμμη,πρωτη ανασα χωρις την δικη σου,πρωτο βραδυ χωρις το κορμι σου.
Ο τοπος μου,εκει που θα λιγοψυχησω σε λιγο,δεν με αγκαλιαζει πια.
Με προδωσες μου φωναζει,με αφησες εδω μεσα σε ενα σπιτι αδειο,μεσα σε μια ζωη που με τοσο κοπο ειχαμε φτιαξει μονο για μας χωρις παθοι,χωρις δεσμευσεις,χωρις την αναγκη κανενος.Τα τιναξες ολα στον αερα μεσα σε μια στιγμη και να τωρα που σερνεσαι στο πατωμα ψαχνωντας το μυτο της Αριανδης,μεσα στον λαβυρινθο που ερωτευτηκες.
Με κοπο θα σηκωσω το κεφαλι μου για να αντικρυσω το πρωινο και την αληθεια του.Αρνουμε να δεχτω τα ψεμματα που δεν σε θελουνε..ΕΔΩ. Αρνουμε την τελευταια ευκαιρια.Αρνουμε οτι υπηρξες.
Θεοι και δαιμονες συντροφια μου,τρελλα και λογικη μεσα στην βαλιτσα μου..εισιτηρια κομμενα,γεφυρες κομμενες.
Παλι απο την αρχη,εγω μαζι με εμενα και η νοσταλγια θα κανει την πρεμιερα της φορωντας,μονο μαυρες σελιδες,προσφεροντας μονο καρφια στην ψυχη μου.
Φυλακιζω την ελπιδα μου χωρις οικτο,χωρις ελεος,βαζωντας χειροπεδες σε τηλεφωνα και μνημες.
Δεν εχω τιποτα να θυμαμε.Το αποτελεσμα μετραει.Απο ολα τα δωρα που μου χαρισες αυτο μου καιει περισσοτερο τα χερια.Δεν εχω πολλα να προσφερω και εχω τα παντα να χασω ξανα.Δεν εχω δρομο πια να περπατησω γιατι εναν μονο θελω να διαβω.
Εκει πανω στα συννεφα που πεταξα μακρια σου,αφησα και το διαβατηριο της ζωης.
Εδω κατω στην γη το ξαναβρηκα..αδειο χωρις φωτογραφια,χωρις ονομα,χωρις πατριδα.
Φιλι στον καθρεφτη μου που εγινε κομματια,δεηση στο φιλι που θα τα ενωσει.
Μισες οι λεξεις μου,μιση και η ματια μου.
Σβηνω το φως,αναβουνε τα χναρια σου.
Ονειρα ασπρομαυρα ψαχνουνε για το ουρανιο τοξο που θα φερει η βροχη σου.
Γραφω και σβηνω με μανια καθε στιγμη,καθε αναστεναγμο,καθε χαδι,καθε βλεμμα.
Γδερνω το κορμι μου μηπως ξεπερασει την απουσια σου.
Και η νυχτα εγινε μερα και η μερα νυχτα και ολα ειναι οπως τα αφησες και ολα ειναι διαφορετικα.
Και εγω που ολα τα περιμενα,δεν ειρθανε..ποτε!
Για πια ταξιδια μου μιλας,σε πιο φεγγαρι,με πιο καραβι που τα πανια του ειναι μαζεμενα και ο ανεμος καλα κλεισμενος μεσα στο ΟΧΙ σου?
Πια πατριδα μου εταζες..
Δεν προλαβα να δω τον ηλιο σου,δεν ζεσταθηκα..δεν εκλαψα!
Δεν προλαβα να πω ολα αυτα που δεν αντεχουνε πια την παρουσια μου.
Δεν μεθυσα..
Δεν ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ....
Δεν θυμαμε πια..τοσο απλα ..τοσο γρηγορα ..τοσο ΕΥΚΟΛΑ,δεν υπαρχει ουτε η σταχτη σου.
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΝΑΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ..Η ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ ΑΛΗΘΕΙΑ..ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ..

Η ΑΠΛΗΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ...

Στα λαθη μου...
Σε αυτα που με καταδυναστευουν και σε αυτα που με περιμενουνε στην γωνια,γεματα εγωισμο και πεισμα θα γυρισω την πλατη μου.
Ανοιγω την πορτα διαπλατα να πεταξουνε μακρια,τοσο που να μην θυμιζουν σε τιποτα ..εμενα!
Γιατι η ΓΥΝΑΙΚΑ κατοικει μεσα μου,ψαχνωντας,αναλυωντας,κατακερματιζωντας τα παντα.
Γιατι αυτη η γυναικα ειναι αχορταγη,απληστη και βαθια τρομοκρατημενη.
Γιατι η ανασφαλεια ειναι μονιμο αξεσουαρ στην ντουλαπα της και ο εγωισμος παιδι της.
Γιατι τα αυτονοητα ειναι μυστηριο και το μυστηριο μαγνητης.
Γιατι στους λαβυρινθους του μυαλου της η λεπτομερεια ειναι η μοναδικη θεα,διερμηνεας σε καθε ταξιδι της καρδιας,που ποτε δεν γνωριζει την γλωσσα,ουτε ηθοι και εθιμα της χωρας που θα επισκεφτει αλλα ποτε δεν σταματα την αυστηρη κριτικη της.
Γιατι εξω απο την πορτα της ερχετε συνεχεια η ανοιξη,αλλα αυτη εχει συνηθισει τον χειμωνα.
Γιατι δεν θελει να καταλαβει οτι στους κανονες της ζωης εχει τεραστια δυναμη,μονο με ενα χαμογελο απεναντι σε καθετι που ανθιζει γυρω της..μεσα της.
Γιατι εμμενει να φοβατε τα κρυσταλλινα γοβακια που μια φορα και εναν καιρο δεν της ταιριαζανε και δεν τολμα να παραβρεθει στον δικο της χορο..ξυπολητη.
Γιατι το... ΓΙΑΤΙ εχει αμετρητα ΙΣΩΣ και το ισως ειναι η μονη λεξη που απεχθανετε.
Η γυναικα αυτη δεν ικανοποιητε,δεν κοιμαται,δεν ονειρευτε,δεν σε αφηνει να παρεις τα ματια σου απο το λαθος που νομιζεις οτι ερχετε και που ποτε δεν φτανει,γιατι θα το κανεις ..ΕΣΥ!
Μια τεραστεια ειρωνεια της τυχης και κανενας απο μηχανης θεος δεν μπορει να σε σωσει και οτι εδωσες αυτο θα παρεις ..μισο γεματο αμφιβολιες και αθλια πισωγυρισματα.
Μεσα στην σκηνη της απογνωσης που κατασκευασες και εστησες χωρις βοηθεια θα κοιμηθεις μονη,παρεα με εικασιες και σεναρια που σε θελουνε δυστυχησμενη.
Το καθε ΙΣΩΣ που μισεις ..εκει θα το λατρεψεις.
Εκει θα γινεις και το θυμα που τοσο πολυ θελεις να παριστανεις!!
Εκει θα γινεις και ο δικαστης και ο δημιος σε αυτο που παντα περιμενες να ερθει..
Μεσα εκει το δυνατο με λιγες λεξεις θα γινει.. αδυνατο.
Περιεργα παιχνιδια που παιζει το μυαλο οταν συμπαικτη του εχει την καρδια.
Τα χανεις..ψαχνεις την απαντηση που ειναι μπροστα σου και δεν την βλεπεις,θελεις με καθε δυνατο τροπο να λυσεις την εξισωση της στιγμης που περνα και απλοχερα στα δινει..ΟΛΑ!Θελεις να καταριψεις το ανοητο παραμυθι οτι ο ερωτας ..ΥΠΑΡΧΕΙ!!
Και αν υπαρχει μεσα απο τα ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ γυαλια που φορας δεν θα το καταλαβεις.
Θα αρνηθεις το ταξιδι στην αντιπερα οχι ..γιατι η ψυχη ..μετα απο τοσο καιρο ειναι καμωμενη απο εκατομμυρια ..ΟΧΙ!
Δεν μπορω να κανω τιποτα πια..οτι ειδα και κατεγραψα πανω στην στιγμη που εκεινη η γυναικα με καθοδηγησε ..δεν γυριζει πισω για να την εξαλειψω για παντα.
Απομενω εδω,με τις κακογραμμενες ιδεες μου και την ελευθερια που δεν ανηκε ποτε σε'μενα,να κοιταζω την αδεια μου καρδια.
Κανενα δικαιωμα πια,καμια συγνωμη,καμια εξιλεωση δεν κραταει το κλεδι που θα ξεκλειδωσει την πορτα σε εκεινες τις μυστικες ωρες που μου ειχες ..ΧΑΡΙΣΕΙ,στο τραγουδι που θα μου δωσει ξανα εκεινη την φωνη που νανουρισε τον ΦΟΒΟ μου!!
Δεν ειμουνα μονη μου σε αυτο το ταξιδι αλλα μονη μου πηρα αποφασεις.
Δεν ειμουνα μονη μου,αλλα μονη μου θα μεινω.
ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΜΕ ΞΕΡΕΙ ... ΚΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΝΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ!!

ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΑΝΑΤΕΛΛΩ.....

Μου λειπεις.....
Και οι ωρες περνανε και φευγουν...
Και οτι ζησαμε μαζι ειναι διπλα μου,στο κρεβατι μου καθε βραδυ και με αγκαλιαζει,σφιχτα..
Και οτι θελω να ζησουμε μαζι προβαλετε μεσα απο τις μπομπινες της φαντασιας μου,χωρις σταματημο...
Παλευουμε να προλαβουμε τον χρονο,μωρο μου και αυτος ειναι τοσο σκληρος και αμειληκτος,σταθερα αμετανοητος στις αποφασεις του και να που..ξαναγυρισει την κλεψυδρα της απουσιας.
Δεν αλλαξε τιποτα εδω...
Βρεχει...
Κρυωνω..
Περιμενω..
Οι φιλοι μου τα ξημερωματα θα καταλαβουνε..
Και παλι θα εξαφανιστω μεσα στο παρελθον μας..
Και παλι το γελιο σου σαν ψιθυρος θα με σκλαβωσει χωρις να με ρωτησει..
Σημαδια πανω στο σεντονι μου απο τον ιδρωτα της θυμησης σου..τοσο δυνατα,τοσο απολυτα.
Τρεμω και παραδινομαι,τα βλεφαρα κλεινουνε και η φωνη μου γινετε αναστεναγμος..
Τα δαχτυλα μπλεκουνε τον χορο τους πανω σε ενα κορμι που πλεον δεν οριζω και ας ειναι δικο μου.
Δεν υπαρχει ντροπη,μονο ΘΕΛΩ!!
Δεν υπαρχει τελος μετα την κορυφωση,μονο ΓΕΜΑΤΗ ΠΟΘΟ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ..
Τρελλα εδω πανω στην γη μου..
Λογικη μου εγινες ταξιδι μακρινο και ανεπιθυμητο..
Μυαλο μου ..δικο σου.
Καρδια χτυπα δυνατα,βρες την δυναμη,παρε το αιμα μου..παρε την ψυχη μου.
Δεν ειμαι εγω και ειμαι τα παντα..
Και τα παντα εισαι εσυ και ο ηλιος σου που αργει να ξημερωσει..
Νυχτα μαγικη,παρε με μαζι σου,ταξιδεψε με,φροντισε με,διψαω για το φιλι του..
Ανασα μου μην με εγκαταλειπεις..μου θυμιζεις οτι ζω οταν εκεινος λειπει..
Ματια φωτια,λατρεια στην μορφη που δεν γινετε να σκοτωσω..
Καταδικασμενη πατριδα η αναζητηση του..
Αερικο,φοβερο η μυρωδια του..με στοιχιωσε..
Σφραγιδα το φιλι του..και το θεριο του αχορταγου ποθου σε πιο κλουβι να το κλεισω?
Μιλα μου ξανα ,να λαμψουνε οι στιγμες μεσα στον καταραμενο χρονο..
Μιλα μου,μιλα μου,μιλα μου..μην σταματας.
Ερωτησεις στελνω στον πλανητη σου..
Σε εκεινο το σοκακι που κρατησες για πρωτη φορα το χερι μου..
Στην ευχη που εγινε πραγματικοτητα..
Στο χαρηκα πολυ...
Στο επανειδειν..
Στο θελω να σε ξαναδω..
Στο θελω εμενα να κοιτας..
Στο θελω εσενα να κοιτω ..
Εσυ εισαι το ερεθισμα του μυαλου μου..το ξυπνητηρι στον ληθαργο του τρομου.
Ακου οι φωνες του ουρανου αντηχουν και μας καλουν..μας λατρευουν!
Δυο θνητοι θεοι..θα κολυμπησουμε στον βυθο που μας επνιξε και μας αδειασε,ναυαγους στου ανεμου το νησι..
Ασπρο πανι,απεραντο γαλαζιο...γυμνη καρδια,ελευθερα ΔΕΜΕΝΗ...
Ειναι η ζωη μας μια παγιδα και αυτο που μας ενωνει..ειναι αυτο που μας χωριζει..
ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΟΤΑΝ ΤΑ ΔΥΟ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΝΑ!!!

ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΡΧΗ!!

Σκοταδι τα φωτα.
Περιμενεις την επομενη μερα να επισκεφτεις και το τελευταιο οροφο της κατρακυλας που δεν λεει να τελειωσει..να αδειασεις εντελως,μενοντας μονος, αντιμετωπος με τον σχιζοφρενη εαυτο σου.
Γυρνας και ξαναγυρνας τα γραναζια της υπαρξης σου, ακουραστα γυρω απο εκεινη την λατρεμενη μορφη που εδω και καιρο,μαλλον σε εχει ξεχασει,σκηνοθετοντας απο την αρχη την πραξη του τελους ..χωρις ΚΑΝΕΝΑ τελος!
Στα τυφλα οδηγεις τα ποδια σου,γνωριζοντας οτι ο κυνηγος των αναμνησεων ειναι πολυ κοντα ετοιμος να κανει το καθηκον του,θελωντας εσκεμμενα να σε βρει,μηπως επιτελους, εχει βαρεθει και ο ιδιος να παρακολουθει το ιδιο εργο και σου δωσει την χαριστικη βολη!Ομως,αυτη η μυρωδια του θυραματος που αποπνεεις,εκμπεμποντας τοσο αδειος και γεματος συνεχη πισογυρισματα ,κρυβωντας καθε σημαδι εντοπισμου της παραιτησης σου με αριστοτεχνικο τροπο,στο εδω και καιρο κυνηγι χαμενων εντυπωσεων,του αρεσει τοσο πολυ, που γελαει σαδιστικα μιας και .. ο πονος εγινε συνηθεια και η συνηθεια πονος!Δεν γνωριζεις αλλον τροπο αναπνοης,αλλη πορτα διαφυγης,αλλο ηλιοβασιλεμα!
Τρεμεις στην ιδεα να εγκαταλειψεις αυτον το μικροσκοπικο σκοτεινο πηγαδη εγκαταλειψεις,που με τοσο κοπο αποκτησες.Ισως,μεσα στα περιεργα μονοπατια του μυαλου σου να ειναι ο μοναδικος συνδετικος κρικος με το λατρεμενο παρελθον,το μονο οχημα που σε ταξιδευει πισω στο χρονο,που οτι ποθησες και πιστεψες οτι ειναι δικο σου παιρνει σαρκα και οστα και αποστηθιζει με καθε επισημοτητα το μονο ποιημα που θελεις να ακουσεις!
Ισως,ανελπιστα καποια στιγμη,μετανοιωσει και ανεβει στο στρωμενο με κοκκινο χαλι βημα της ψυχης σου απαγγελωντας τους στιχους που θα σου δωσουνε την ζωη σου πισω,σταματωντας χωρις προσπαθεια τα δολοφονικα βηματα του χωρισμου,διαγραφοντας με ανεξητηλα χρωματα τις συλλαβες που εκεινο το λατρεμενο στομα αρθωσε..τοτε ,μετατρεποντας τα γονατα σου σε κερι λιωμενο και την καρδια σου πισω στο ασχημοπαπο που πιστεψε με παθος οτι ητανε ..κυκνος!
Και καθως η ατελειωτη νυχτα,συρικνωνετε ολο και πιο πολυ,φερνωντας μαζι με τον ανεμο,τον αντιλαλο απο τα βογγητα και τα θελω της πρωτης ανοιξης που τα δυο μισα γινανε ενα,ο εφιαλτης της πραγματικοτητας σε παρασερνει μαζι του μεσα σε ενα βρωμικο χειμαρρο,φουσκωμενο απο ομορφα ψεματα,ανειπωτες υποσχεσεις και ανεκπληρωτα ονειρα και σε πνιγει!
Απελπισμενα ψαχνεις για το σωσιβειο που θα σε βοηθησει να αποτελειωσεις το κακογουστο πινακα ενος ερωτα που απομεινε να στεκει μονος του,ορφανος απο χρωματα και πινελα ,μιας και ο καλλιτεχνης του,το μισησε με τοσο παθος,που ακομα και η καταστροφη του εμμελε να περασει στην αδιαφορια!Παρακαλεις τον χρονο και τα ρολογια να γινουνε οι συμμαχοι σου,να σταθουνε διπλα σου και με τα πολυτιμα και παναρχαια εργαλεια τους να επιδιορθωσουνε την ζημια,υπογραφοντας επιτελους ενα τελος με την δικια σου συγκαταθεση. Ελπιζεις οτι καποια απο τα κυταρρα του εαυτου σου θα ξανακερδισουνε την μοναδικοτητα τους, αναπληρωνοντας οπως- οπως τα κενα μιας χαμενης αθωοτητας που δεν θελει να περασει στην ιστορια οσο βαρος και αν πρεπει να κουβαλησει,οσο και αν δεν μπορει πια να τρεξει σαν μικρο παιδι!
Τα δακρυα επιστρεφουνε απο το μακρυνο ταξιδι τους,για να γινουνε η μονη καθαρση στην κακοθορμισμενη πληγη που επειμενει να μην οδευει προς την υαση,πιστευοντας οτι οσο πιο δυνατα και ατελειωτα θα βρεχεις το προσωπο σου,τοσο πιο γρηγορα θα αρχισεις να λησμονεις εκεινο το καλοκαιρι που ερωτευτηκες τον ηλιο,τοσο πιο σκληρος θα γινεις για να επιβιωσεις μεσα στον παγωμενο και δυσκολο χειμωνα που καραδοκει και τοσο πιο αποτομα θα ξυπνησεις μεσα στην καινουργια ανοιξη.
Δεν χρειαζεται να πεταξεις κανενα παρασημο που κερδισες μεσα σε αυτον τον πολεμο.Εγινε αναμεσα σε δυο αντιπαλους που ηττηθηκανε απο τα λαθοι τους χωρις να το καταλαβουνε,αφου προσπαθησανε να αλλαξουνε την ροη ενος ποταμου που η φυση γεννησε,πριν απο αυτους.
Η αναγεννηση,λαμπερη οσο ποτε αλλοτε θα ερθει με το πληρωμα του χρονου και τα φτερα σου θα ανοιξουνε διαπλατα πετωντας ψηλα,αναζητωντας την επομενη μαχη,την καινουργια μερα!
Και μπροστα σου ερχεται το αγνωστο που ομως ειναι τοσο γνωριμο..Ξυπνας απο μια ζεστη ηλιαχτιδα που προσπαθει να ανοιξει μια χαραμαδα στο παγωμενο κελι που κατοικεις.Και η φωτια που ποτε δεν εσβησε μεσα σου,παιρνει ζωη καιγοντας οσες αλυσιδες σε κραταγανε πισω απο τον χρονο,πισω στα παρασκηνια της μιζεριας δεινοντας μορφη και σχημα σε οτι εμενε νεκρο.
Τοτε το μονο που εχεις αντιπαλο ειναι ο φοβος της αποφασης!Η μερα που χαραζει θα φερει και την καινουργια ευκαιρια ,το κοκκινο θα συνεχιζει να παλευει με το πρασινο ατα απειρα σταυδροδρομια που θα συναντησεις. Τα παντα θα αλλαζουνε γυρω σου και ολα θα προχωρανε μαζι με την ιστορια που δεν περιμενει κανεναν!
Στα χερια σου κρατας ακομα το βιβλιο που μαζι του γεννηθηκες.
Ανοιξε την σελιδα σου,βρες την καλυτερη θεση κατω απο τον ηλιο,ασε τα δακρυα να τρεξουνε,δωσε στα χαμογελα την σειρα τους,παρε τα χρωματιστα μολυβια σου,ακολουθα την καρδια και την ψυχη σου και γραψε την δικια σου μοναδικη ιστορια,γιατι ακομα και αυτο που καποτε αγαπησες πιο πολυ και απο τον εαυτο σου ..ηδη ΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΤΟΥ χωρις εσενα στις γραμμες του!

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΝΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ...ΔΕΛΦΙΝΙ!

Απειλωντας για μια ακομη φορα να αποτελεσω το κοκκινο πανι για πολλους αορατους και καλα.. φιλους θα παρω μονη μου το πινελο και θα βαψω ακομα και την μουρη μου με αυτο το χρωμα, αφου τοσο πολυ τελικα τους εξειταρει!
Ο χειμαρος της ξεφτιλας ειναι τετοιος που δεν μπορω να κρατησω κανενα φραγμα ορθιο,καμια στοιχειωδη ψυχραιμια απεναντι στις κινησεις που τωρα πια απροκαλυπτα υποτιμουνε την νοημοσυνη μου!
Ισως εχω ενα μικρο μεριδιο ευθυνης γι'αυτη την κατασταση,μενοντας πειθανια διπλα σε αυτο το κακοφτιαγμενο ψεμα με την πεποιθηση που κουβαλαει καθε γυναικα οτι ολα μπορει να αλλαξουνε.Ισως η αισιοδοξη πλευρα του σκατοχαρακτηρα μου,που δεν λεει να αλλαξει παρα τα οσα εχει δει και βιωσει χτυπωντας εδω και χρονια καρτα πισω απο την μπαρα,να ειναι πιο αφελης απο οσο νομιζα.Ισως οι κατα τοπου διαφορετικοι ειδοιμωνες που ειχα την τυχη και την υποτιθεμενη τιμη να συναναστραφω μαζι τους καθε φορα,να ειχανε σαπισει εδω και καιρο αλλα κανεις δεν ειχε τα αρχιδια να τους μαζεψει και να τους στειλει στα σκουπιδια μεσα στην μποχα που τους αξιζει.
Οταν μαθεις με πολυ κοπο,οτι δεν πρεπει να μιλας και πολυ χειροτερα να μην παιρνεις θεση πριν την ετυμηγορια θα μπορουσες ισως τοτε..να αποκαλεις τον εαυτο σου αρκετα ωριμο και ισαξια ετοιμο για την αντιπαραθεση που ανελλειπως διμιουργεις και τρεφεσε μαζι της,κατασκευαζοντας σεναρια που μονο εσενα βολευουνε.
Δεν σε εχρισε κανεις κριτη μου στο τι κανω,πως σκεφτομε,πως λειτουργω,πως αναπνεω,πως κουμανταρω το κορμι μου! Το γουσταρισμα που κουβαλαω σε καθε τι διαφορετικο,απρεπο,φτηνο,μικρο η' εστω πυροβολημενο και κατακριτεο απο ολους αυτους που περπατανε ορθιοι και αυτοαποκαλουνται αξιοσεβαστοι,δεν το διαπραγματευομε με κανεναν αοσμο και αχρωμο μαλακα.Και που το εκανα μια φορα και εναν καιρο,το μονο που καταλαβα τρωγωντας την μια σφαλιαρα μετα την αλλη ειναι οτι η πλατη μου θα ειναι παντα ενας απο τους πρωτους στοχους στην καλομελλετημενη λιστα τους!
Και τι ειναι διαφορετικο για τον καθενα μεσα στα σκατα που μεσα τους περπαταμε και τρωμε καθε μερα? Που βρισκετε αυτη η διασημη ζυγαρια που ανεβενεις πανω της παντα ερημην σου ακομα και αν δεν το θελεις ..ποιος σε ανεβαζει εκει κρυμενος παντα πισω απο μια μαυρη κουκουλα και σε κατακρεουργει,πια τα μετρα και τα σταθμα αυτης της παρωδιας και εν κατακλειδι, ποιος τα διαλεξε παιζωντας τη μετανσαρκωση του Χιτλερ?Τουλαχιστον αυτος ειχε τον τσαμπουκα και την παρανοια να το δηλωσει καποτε,καταστρεφοντας ολοκληρη την υφηλιο αποκτωντας την αθανασια μεσα στην ιστορια,εστω και με μελανα χρωματα.
Εσυ ομως που κουβαλας ρατσισμο,μισωντας την χαρα,την ελευθερια,την ομορφια του αλλου που δεν εχεις,την ανοδο και την προοδο του αλλου που και παλι δεν εχεις,το ζευγαρι με οποια δομη και αν εχει, που δηλωνει τον ερωτα μπροστα σου χωρις τυπικοτητες,την τρελλα της στιγμης χορευοντας φρενιασμενα,το ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ και πολυ πιο εξω απο τα λογικα πλαισια αυτης της κοινωνιας που μονο η αναρχια πλεον μπορει να την σωσει .. εισαι Η χειροτερη απειλη!
Μια απειλη που στολιζετε με τοσο ψεματα και φανφαρες που μου ερχετε να κανω εμετο!Αρρωστια τεραστια μεσα στον κηπο μου,ζιζανια που τρεφονται παρασιτικα απο τα λαθη που ΕΓΩ επελεξα να κανω περιμενωντας την κατατροπωση μου,που σας το υπογραφω ..ποτε δεν θα ερθει!
Προτιμω να γινω ενα ζωο μικρο η' μεγαλο, με φτερα η' με λεπια,με κοφτερια δοντια η' γλωσσα που σταζει δηλητηριο ζωντας οπως το συμπαν καποτε μας διμιουργησε με κανονες καθαριους ακομα και σκληρους μονο για την επιβιωση μου, παρα να συνεχισω να πορευομε με τα αλλα τα ΖΩΑ που κατοικουνε σε μπετον-αρμε και οδηγουνε ακριβοπληρωμενες ζαντες αλλαζοντας μονο το χρωμα της γραβατας τους καθε φορα δηλωνοντας αποψη!
Μοναχικος ο δρομος που ακολουθω,οσο και αν γυρω μου το τσιρκο εχει καθημερινη πρεμιερα και τα εισητιρια κοβονται.Αντιθετη και η ροη του μυαλο μου απεναντι στο ποταμι των προκαταληψεων και των ταμπου σας που εσεις ασπαστηκατε και λατρεψατε χωρις ποτε να με ρωτησετε.
Στους Θεους σας μπορειτε να προσκυνατε ελευθερα κανοντας το υπερτατο καθηκον σας μαζι με τα αλλα προβατα που βελαζετε παρεα, πριν το καθιερωμενο αρμεγμα της κακιας που παραγετε,το οποιο πλεον ειναι τοσο πολυ που οι βοσκοι της υφηλιου μας τριβουνε τα χερια τους απο ευχαριστηση!
Το κραταμε να σε κρατω απαγορευτε πια και το συγνωμη εγινε γραματοσσημο μονο για ..φτησιμο!!Η αληθεια θα περασει στην ιστορια σαν το εγκλημα ολων των εποχων μιας και θα εχει βιαστει απειρες φορες απο δισεκατομμυρια κατα συρροη δολοφονους που λεγονται συνανθρωποι και εσυ αν ποτε ξυπνησεις απο τα παραισθησιογονα τρυπακια που καταπινεις χωρις δευτερη σκεψη πανω στην προσπαθεια σου να ταιριαξεις την υπαρξη σου απολυτος τελεια μεσα στα στρατοπεδα του Αουσβιτς,εγω θα κολυμπω ΕΛΕΥΘΕΡΗ ,κανοντας τουμπες με φοντο τον καταγαλλαννο ουρανο,γιορταζοντας το θαυμα της επιλογης, μαζι με τα καινουργια αδερφια μου ...τα ΔΕΛΦΙΝΙΑ!

Ετσι για την ιστορια.....ΟΣΟΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΛΥΜΠΑΤΕ ΑΜΕΡΙΜΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ,ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΒΑΛΩ ΤΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΝΙΞΩ!!

Η ΙΣΤΟΡΙΑ...ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ!

Τι μπορει να σε σκοτωσει πιο αργα και επωδυνα?
Το να περιμενεις αυτο που ποτε δεν εζησες και ουτε γευτηκες ποτε την γλυκα του η' η αδιστακτη αναμονη που δεν λεει να τελειωσει,ματατρεποντας τους δεικτες του ρολογιου σε μαχαιρια θανασιμα,που σε χτυπανε καθε δευτερολεπτο ,καθε λεπτο ενω το μονο που περιμενεις ειναι ενα σημαδι ζωης για την ανασα σου?
Μεταπειδας,χωρις να το καταλαβεις μεσα στο στιβο της παρακρουσης,τρεχωντας μανιασμενα να προλαβεις τις σκεψεις εκεινες που εχουνε δωσει το τελος στο ονειρο,στην ελπιδα του μη τετελεσμενου,στη μια και μοναδικη πιθανοτητα της καταριψεις των πιθανοτητων!
Ο μαεστρος του μυαλου σου,προσπαθει απελπισμενα να συντονισει μια ορχηστρα που αρνειτε πια να υπακουσει..Τα σημαδια ειναι τοσο εμφανη και καθαρογραμμενα,χωρις ουτε ενα συντακτικο λαθος που θελεις να ουρλιαξεις με ολο σου το ειναι,δυνατα σπαζοντας το φραγμα του ηχου,τιναζοντας την ετοιμοθανατη φωνη σου,σαν ενα καταμαυρο τεραστιο μαστιγιο ..περα μακρια,πανω και παντου,σε θαλασσες και βουνα,πολεις και πολυβουους δρομους ..μηπως σε ακουσει ο δημιος σου και με απολυτη ψυχραιμια σου χαρισει τον θανατο!
Βουλιαζωντας,ολο και πιο κατω,συρρικνωνεις το κορμι σου προσπαθωντας να γινεις ενα με το πατωμα,ετσι ωστε ολες οι αισθησεις σου να εξαφανιστουν γιατι ειναι ο μονος τροπος να μην θυμασε,να μην περιμενεις,να μην πονας!Διψας τοσο πολυ,να ακουσεις για μια ακομη φορα εκεινη την μελωδεια της φωνης, που θα αναγνωριζες παντου να συνθετει το ονομα σου,πεινας τοσο πολυ να χαιδεψεις για μια ακομη φορα εκεινο το κορμι που δεν χορτασες ποτε,να δεις για μια τοσο δα μικρη στιγμη την φλογα να καιει μεσα σε εκεινα τα απυθμενα ματια,την μυρωδια του αερα που λατρευεις να ..επιστρεφει!
Ποσο μικρος και ταπεινος πρεπει να γινω για να στειλω αυτη την προσευχη στο συμπαν που πια κοιματε?
Και αν πρεπει να πυροβολησω το φεγγαρι και αν πρεπει να παγωσω τον ηλιο και αν χρειαζετε να γινω αυτο που αγαπας αλλα τελικα δεν ειμαι.. και αν η παρεξηγηση εγινε βασσιλισα με στεμμα πιο βαρυ και απο την αμφιβολια που τωρα πια εισπεεις και ειμαι αυτο που αγαπας αλλα ποτε δεν θα το μαθω..που ειναι το περιστερι που μου εταξες?
Πως θα μαθω,μεσα στα εγκατα της μαυρης αρνησης μου,οτι η βροχη σταματησε,οτι το ουρανιο τοξο ειχε την πρεμιερα του ..οτι ΕΣΥ ο δημιος μου με ακουσες και γυρισες?
Θα σταματησουνε ρολογια,πλοια,αεροπλανα δρομοι να σε παιρνουνε μακρια μου,θα διαλυσεις τους καταραμενους αριμθους φτιαχνωντας στεφανια και πολυχρωμους σβωλους με αυτους,θα αφησεις μια για παντα τις βαλιτσες ανοιχτες ,να χασκουν σαν να γελανε και αυτες μαζι μας μιας και θα ξεκουραζονται επ απειρο,θα μου ψιθυριζεις εκεινο το αγιο καλυνηχτα καθε βραδι στα μπλε σεντονια μας μακρια απο καλωδια τηλεφωνου και room serves?
Φοβαμαι καρδια μου.
Η κουραση σιγα-σιγα εγινε η μονη μου συντροφια και οσο και να την διωχνω αγρια μακρια και οσο και αν σκαρφιζομε παιχνιδια μεσα στην απελπισια μου προσπαθωντας να κρυψω το δακρυ μου ..εκεινη δεν ξεγιελιετε,γινετε καθε μερα ολο και πιο δυνατη και μεγαλη οσο πιο αδυναμη και τρομερα ευθραστη γινετε η αναμνηση μας!
Δεν θα κρατησω πια αυτο που δεν με χρειαζετε,δεν θα πιεσω αλλο τον χρονο να γυρισει αναποδα,δεν θα γεμισω ξανα το βλεμμα σου με το σε παρακαλω μου,δεν θα σπασω τον κυκλο ..απλα θα τον ΚΛΕΙΣΩ!
Και αν θελεις να ανοιξεις εσυ ξανα τους δρομους που σε παιρνουνε μακρια μου και αν θελεις να παραβιασεις καθε κοκινο φαναρι που σε εμποδιζει να ερθεις κοντα μου και αν ο κοσμος αλλαξει και οι μοιρες μας πλεξουν απο την αρχη την ζωη μας καπως διαφορετικα τοτε μωρο μου ..ισως..ΔΕΝ ΘΑ ΓΡΑΨΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!

Ο ΧΟΡΟΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ..ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΑ ΜΟΥ!

Φανταστητε οτι ξυπνατε απο μια μεγαλης διαρκειας χειμερια ναρκη.
Η καθεμια παντα με τον τροπο της..αντικριζεις το προσωπο σου στον καθρεφτη και παρατηρεις ολες τις ανεπαισθητες αλλαγες που αφησε ο χρονος αλλα για πρωτη φορα δεν σε πειραζει!
Δροσερο νερο πανω σου και απολαμβανεις αυτην την αισθηση που πιστεψες εσθαλμενα οτι σε ειχε εγκαταλειψει!Η δυναμη της ειναι τοση που κρατας τον αερα μεσα στα πνευμονια σου μηπως ετσι καταφερεις να κρατησεις το κορμι σου σε αυτην την διασταση.Ολα μα ολα γυρω σου,στροβιλιζονται τοσο ομορφα και απολυτα εναρμονισμενα με την μελωδια που δεν λεει να κοπασει μεσα στο κεφαλι σου..
Κοιτας πισω σου και συνειδητοποιεις οτι κανεις δεν προκειται να σε τρομαξει ξανα,τα φαντασματα ειναι πλεον φιλοι σου,σου χαμογελανε..Κουνανε το κεφαλι τους σαν να σου λενε..εισαι ετοιμη πια ,εμαθες ,δεν μας χρειαζεσε!Τους χαμογελας και εσυ με την σειρα σου γιατι το ξερεις ..τα δεκανικια που τοσο καιρο κουβαλουσες γινανε φτερα πολυχρωμα ετοιμα,πανετοιμα να σε ταξιδεψουνε σε μερη που ειχες πολυ καιρο να αντικρυσεις.
Ενας πρωτογονος φοβος σε κατακλυζει για μια στιγμη,κοντοστεκεσαι και αφουγραζεσε ...
Αλλα οι αμφιβολιες ειναι τοσο αδυναμες μπροστα στο φως που πηγαζει μεσα απο τα ματια σου,θελεις να κλαψεις και να γελασεις ταυτοχρονα,θελεις να χορεψεις μεσα στους αδειους δρομους με τα χερια ψηλα χαιρετωντας τη βροχη που σε χαιδευει,θελεις να γινεις ενα με την θαλασσα ..γυμνη χωρις περιορισμους, οπως γυμνη και ΕΛΕΥΘΕΡΗ ειναι πια η ψυχη σου.
Το θαυμα ειναι εδω,ηρθε χωρις ειδοποιηση,χωρις τυμπανοκρουσιες,χωρις πυροτεχνηματα,αλλα με ενα μαγικο χαλι που σε ανεβασε τοσο ψηλα που δεν ξερεις αν θα κατεβεις ποτε κατω η αν θελεις να σταματησεις να πετας οσο και αν ζαλιζεσε!
Το κορμι ...τα γραναζια του,παιρνουνε φωτια καιγοντας παλια σεντονια και φωτογραφιες κενες! Ολα τα αψυχα πραγματα γυρω σου αποκτουνε ζωη,ανεπαισθητα, γιορταζοντας μαζι σου τα καινουργια σου γενεθλια!
Ζητας συγνωμη απο τις μερες που καποτε σε πληγωσανε ..γιατι αυτες σε οδηγησανε εδω,σε ενα μεγαλειωδες ΤΩΡΑ,σε ενα τεραστιο ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ.Ψηλωνεις και αλλο,αψηφωντας νομους και φυσικη,ζωντας το παραμυθι που ολα ειναι πιθανα,οπου η καλη νεραιδα αναστηθηκε γιατι εγινες παιδι και παλι!
Δεν υπαρχουνε σταυροδρομια και διλληματα για το ποιον δρομο θα ακολουθησεις,δεν υπαρχουνε αυτοδιοριζομενοι δικαστες για το τιμημα που μπορει να πληρωσεις,δεν υπαρχει τιποτα αιχμηρο η ατσαλο η κακοφτιαγμενο στο οπτικο σου πεδιο.Οι γωνιες εχουνε λαξευτει πανεμορφα,τα αγκαθια εχουνε κοπει εδω και καιρο,τα θρυματισμενα κομματια τα πηρε ο ανεμος της νεας καταιγιδας αφηνωντας ασπιλο το μαρμαρο στον γλυπτη για την ιδιοφυη,μοναδικη διμιουργια του!
Ο χορος ξεκινησε Πριγκηπεσα μου!!!
Τα γοβακια μαλλον δεν τα χρειαζεσε,το φορεμα ειναι για πρωτη φορα στο νουμερο σου,τα μαλλια σου πιο λαμπερα και απο τον ηλιο ,τα ματια σου πιο καθαρα και απο το ξημερωμα ,τα βηματα τα ηξερες πριν γεννηθεις ...μπορεις να κατεβεις την σκαλα περπατωντας πανω στο κοκκινο χαλι και θα σε περιμενει εκεινος.. μαζι με την μαγεια που ειναι πλεον δικια σας.Δεν θα ζησετε σε κανενα πυργο,δεν θα πολεμησει ποτε καπου μακρια σου παρα μονο για σενα και αν ποτε το χερι του δεν κραταει γερα το δικο σου μην φοβηθεις ...σιγουρα θα ειναι για λιγο!
Δεν μετρας ξανα τον χρονο με ρολογια, με μεσημερια η νυχτες.Δεν υπαρχει μετρο,δεν υπαρχει ποσοτητα,ουτε αποχωρισμοι,ουτε επιστροφες ,ουτε καθετες σκεψεις,ουτε τελος η αρχη.Μονο αυτο που νιωθεις ΤΩΡΑ ,το οτι εισαι ζωντανη ,αναπνεεις και ξερεις τον λογο ,το γιατι που σε σκοτωσε καποτε και που σε ανεστησε ξανα.
Τιποτα δεν ειναι δικο σου ουτε καν οι σκεψεις σου ,αλλα υπαρχει εκεινη η στιγμη που το ΕΝΑ γινετε μεγαλειωδεις κτημα σου και εναποθετεται στο χρηματοκιβωτιο της καρδιας σου για παντα .
Αυτο δεν μπορει κανεις να σου το κλεψει,ουτε ο δημιουργος του,μονο η ιστορια και ο τελικος απολογισμος της.
Και μονο γι'αυτο ΑΞΙΖΕΙ να ΖΕΙΣ!!!!

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!!

Ποτε μπορουμε να χαρακτηρησουμε μια μερα τελεια?
Τι ειναι αυτο που χρειαζετε,ποσα συναισθηματα,καταστασεις,χρωματα ,μυρωδιες για να κλεισεις το μυαλο σου το βραδυ πληρως ικανοποιημενος?
Δυσκολα τα πραγματα πια!
Λιγο το ενα, λιγο το αλλο και φανταζει απολυτος απιθανο.Λιγο η κουραση στα ματια και λιγο πιο πολυ το αδειο πορτοφολι,λιγο τα ξυδια που κατεβασες εχτες χωρις κανενα λογο οπως παντα και λιγο πιο πολυ οτι δεν χτυπα το κινητο ισοπεδονωντας καθε ελπιδα που οντως μπορει να πεθαινει τελευταια,οτι καπου ,καποιος μπορει να σε σκεφτεται.. σε αφηνει μετεωρο μπροστα στην εξωπορτα που τελικα δεν θα ανοιξεις.
Τα γυαλια ηλιου θα παραμεινουνε στην θηκη τους και το τηλεκοντρολ θα κερδισει για μια ακομη φορα την μαχη.
Ας μου επιτρεψετε ομως να το παρουμε λιγο διαφορετικα και αυτο γιατι η σημερινη Κυριακη για μενα κερδισε τον τιτλο.Οχι απο μονη της λογω ιδιοτητας ως μερα αργιας ,αλλα λογω οτι καπου,καποιοι με σκεφτονται!
Ιδιαιτερα ατομα που εχουνε παντα να δωσουνε και δεν ρωτανε ποτε το γιατι.Ελευθερα ατομα που σε αποδεχονται οπως εισαι γιατι ισως να λατρευουνε το διαφορετικο και εν κατακλειδι εισαι αυτο που εισαι.Αυθορμητα ατομα που ταιριαζουνε με απολυτη μαεστρια το χταποδακι με τα τεραστια μοσχαρισια φιλετακια,που η ρακι παντρευεται ανετα τους λουκουμαδες με μελι και καρυδια λερωνοντας καθε εκατοστο απο δαχτυλα και μαγουλα,που το καπουτσινο, παντα με μαυρη ζαχαρη σερβιρετε στο πιο δροσερο ,γεματο χρωματα και καθαροτητα καφε της Σαντορινης δινωντας σου την δυνατοτητα να φωναξεις ΦΩΣ και αυτο πραγματι να σε ακουσει και συναμα να ζησεις τον τελειο γευστικο οργασμο αναμεσα σε σουφλε σοκολατας και φρεσκια μηλοπιτα που λιωνει στο στομα ,αφου πρωτα εχει γινει ενα με το παγωτο σοκολατα , φερνωντας τον ουρανισκο σου σε κατασταση σχιζοφρενειας!
Και μεσα σε αυτο το ντελιριο,εχοντας το Αιγαιο ακριβως μπροστα σου... τα ματια ,τα χαμογελα,οι αγκαλιες μπλεκουν το δικο τους μοναδικο γαιτανακι, με καθε δοξα και τιμη!Μπορεις να ακους την Εφη Θωδη να κατακρεουργει το Smoke on the water και να μην ξερεις αν πρεπει να γελασεις η να κλαψεις μπροστα σε αυτο το ηχητικο ντοκουμεντο!Μπορεις με βλεμμα που καιει και προσωπο που λαμπει να εξιστορησεις στην θεικα και απολυτα μοναδικη Σαλλονικια που εχεις διπλα σου και στην εξισου απολυτα καστανη ηρεμη δυναμη ,με τα πιο υπεροχα ματια που εχω δει,που εχεις απεναντι σου ,την απολυτη στιγμη σου με τον ερωτα χωρις αναστολες!
Μπορεις να σηκωθεις και να χορεψεις το πιο γελοιο τσιφτετελι επι της γης, εχοντας το ενα ποδι χτυπημενο γιατι απλα το ενιωσες.Μπορεις να κλεψεις την τελευταια μπουκια απο το υπεροχο τυρι με σουσαμι μεσα απο το πιατο του δικου μας Λακη Γλυκουλη και αυτος θα σου βρει ως εκ θαυματος και αλλο αρκει εσυ να εισαι χαρουμενη.Αρκει ολοι να ειναι χαρουμενοι ,γιατι πλεον το πιστευω ...αυτη ειναι η αποστολη του στην ζωη ,περα απο το να ειναι ο προσωπικος μου φωτογραφος,αποθανατιζωντας καθε τρελλη στυλιστικη μου μεταμορφωση.Μπορεις να τραγουδας το Ριτα Ριτακι σε πληρη συχγρονισμο με απαντες στον χωρο ,εστω και φαλτσα,εστω και αν δεν θυμασε ολα τα λογια και να μην σταματας γιατι νοιωθεις οτι ειναι απο τα πιο ωραια πραγματα που εχεις κανει.
Και μεσα σε αυτον τον υπεροχο κυκλο των φιλων ερχονται και αλλοι καινουργοι εξισου ιδιαιτεροι,οπως οι γαλαζοματες υδροχοαρες αδερφουλες που με πολυ καθετες και καθαρες κουβεντες ,που παντα τις λατρευα,μου δωσανε να καταλαβω οτι δεν χρειαζετε να νιωθω αλλες ενοχες για την απολυτη καταστροφη που εζησα εχτες το βραδυ!Η την γλυκυτατη φιλη της δικια μας λογιστριας ,που αυτο το πλασμα τολμω να πω οτι δεν ταιριαζει καθουλου διπλα στους αριμθους.. τοσο γεματη απο καλοσυνη και παντα με ενα χαμογελο για σενα και τις ιδιοτροπιες σου που δεν μπορεις να μην την αγαπησεις!
Και εκει που καταλαγιαζει η ενταση,τα ποτηρια εχουνε αδειασει,τα πιρουνια ξεκουραζονται.. εσυ θελεις και αλλο,δεν εισαι ετοιμος ακομα να διαλυσεις αυτο το πολυδιαστατο μωσαικο.Τα φιλια ερχονται να σφραγισουνε την επιτυχια της μερας και να δωσουνε την υποσχεση της επαναληψης!
Μοιραζομαι σημαινει ανοιγω τα χερια μου προς εσενα χωρις δευτερη σκεψη,εμπιστοσυνη σημαινει τολμω και ας καω [τι τον εχουνε τον πυροσβεστη στην παρεα?],χτιζω σημαινει σε βοηθω εστω και αν δεν το χρειαζεσαι, ισως δεν το γνωριζεις ακομα, γιατι την ωρα ακριβως που ανοιξα τα ματια μου στην καινουργια μερα δεν το γνωριζα αλλα καποιος ,καπου το ηξερε και .......το κινητο μου χτυπησε!

Υ.Γ Αφιερωμενο σε αυτους που σιγουρα θα καταλαβουνε ,που με εχουνε πανω απο ολα καταλαβει ..σας ευχαριστω.Ενας τελειος χειμωνας περασε με ολους εσας ,ο κυκλος μεγαλωνει,οι συντενταγμενες μας καλα κρατουν [ μην γελας ..ξερεις εσυ] ,εχουνε καταγραφει βαθια μεσα μου ολα με καθε λεπτομερεια.Και τα γαλλικα που προσπαθησαμε να μαθουμε και τα ανεκδοτα που καποιος εχει τα πρωτεια να δημιουργει και τα απιστευτα κιλα απο τσιπουρο και ντακου που εχουμε κατεβασει σε πολυ γνωστο μαγαζι που για μας πλεον ειναι στεκι.Αφιερωμενο στις μπαμπολλες βλακειες που εμπνευστηκαμε και παντα βγαιναμε κερδισμενοι,στο δεν με λενε Γιαννη, στο διασημο ΟΤΣΟ [8],στον καθρεφτη που τελικα κρεμαστηκε ετσι για να βλεπουμε πιο πολυ τα υπεροχα μουτρα μας,στα γενεθλια καποιας αλλης τρελλης Σαλλονικιας που ειχανε καταληξη νησιωτικου ξεφαντωματος πληρωνοντας ΔΥΟ φορες τον λογαριασμο,στον μικρο πλην ομως καθολου επυθυμητο αποχωρισμο μας μεσα στις γιορτες,στην εκπληξη και τα δωρα που μου κανατε στα δικα μου γενεθλια,στο οτι αντι να παρακολουθησετε ταινεια στο σινεμα κατεβασατε ολη την καβα ,τα τυρια,τις ελιες τα τελευταια κομματια της τουρτας μου στο μαγαζι που δουλευα και τελος στο διασημο κινητο καποιου που οπως πολυ καλα λεει...ΕΙΜΑΣΤΑΝ ΠΑΛΙ ΕΧΤΕΣ ....ΟΝΕΙΡΟ!!!!!!!!

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ...

Εγω ακουω, μιλα εσυ και συναμα τραβαω και μια μ......!!
Tι να πω και τι να μολογησω ? Θα σηκωσω τα χερια ψηλα και με σωας τα φρενας θα παραδεχτω οτι το πειραμα εμεινε ατελες ..το πειραματοζωο απο τις υπερπροσπαθειες του να εισακουστει...NO MORE,απεβιωσε αφου πρωτα εχασε την ακοη του και μετα τα μυαλα του,δεν θελει και πολυ!
Λα λα λα λα λά ..το ιδιο τραγουδακι ,αντε με διαφορετικα γυρισματα ετσι για να το κανουμε δικο μας οπως θα ελεγαν και οι κριτες αλλα δεν στεκετε απο μονο του !Αλλου πατανε οι νοτες και αλλου η γλωσσα και εγω μπορει να γυριζω και εσυ να πηγαινεις να δεις αν ερχομαι !
Μια απλη ερωτηση ,που μαλλον θα εχει μια εξισου πολυ απλη απαντηση ,θελω να πιστευω ..να την τολμησω ή οχι? Μηπως πρεπει να παω ξανα στο σχολειο ,να μαθω τα βασικα,να το παρω παλι απο την αρχη ,μηπως, λεω ξανα, μηπως κανω λαθος?
Ενας τεραστιος πυργος της Βαβελ μπροστα μου, καθε μερα και διπλα μου και πισω μου και μεσα μου,τσιτα τα γκαζια και τα νευρα και θελω να σκοτωσω !
Αληθεια ποσες φορες φταιει ο φονιας ?
Ή καλυτερα να εφευρω την μηχανη του χρονου και αφου περασω πρωτα απο το καφε της γειτονιας μου προς αγορα της αναγκεας καφεινης (μην παω με αδεια χερια) να επισκεφτω τον διασημο πια ..πλην ασημο τοτε mister Σαιξπηρ για μια εκ βαθαιων συζητηση πανω στο χιλιοειπομενο ερωτημα,να ζει κανεις ή να μην ζει ?
Ας συζητησουμε δηλωνουν.
Μεσα απο τον διαλογο ολα μα ολα λυνονται .Πως?
Οπως βολευουν αυτους ή οπως βολευουν εμας? Αυτοι φωναζουνε για να επιβληθουνε και εμεις μετραμε τα αστρα (ειναι και πολλα ),πλαθωντας ονειρα!
Και επιβαλανε την ταξη τους και ηρθε η αταξια.
Εσυ και εσυ και οι υπολοιποι κηφηνες ας συνεχισετε το περναει -περναει η μελισσα ..κ.ο.κ.. αν και απο τις τελευταιες πληροφοριες μου τα λουλουδακια καθε ειδους δηλωνουνε πτωχευση το ενα μετα το αλλο ,κατεβαζοντας ρολα χωρις αντικρισμα!Παρτε τωρα τους στιχους σας ,τις μελωδιες σας και τους αταλαντους μαεστρους σας και σε αλλη παραλια αν υπαρχει καποια που δεν καταπατησατε.
Αν μπορουσα να γινω ο Μαθουσαλας θα μπορουσα μετα να ανοιξω τις κανουλες των ματιων μου και να κλαψω οσο θα διαρκεσει και η αιωνια υπαρξη μου ,πνιγωντας καθετι που δεν θελει να ευθυγραμιστει με την πραγματικοτητα?
Οχι εξιλεωση,OXI...κανονικο πνιξιιμο σε καθε ανεγκεφαλο,εγωιστη, ξερολα, νεοπλουτο,αναισθητο,σαδηστη,παρτακια,πολιτικαντη,βρυκολακα,αγυρτη,ρασοφορεμενο μαιντανο που ψαχνει για οση γυρη μπορει να εχει απομεινει !
Οι πυργοι σας ..αυτοι οι τοσο καλοστημενοι, με τα τοσα παραθυρακια και τις μυστικες κρυψωνες οπου σχεδιαζετε πως θα κατεβασετε ή πως θα ανεβασετε τον μαλακα που βολευει τα σαδιστικα σας εξοντωντικα σχεδια αποτελουνε παρελθον,οχι γιατι παντα το καλο νικαει το κακο,απλα γιατι (αν και το ξεχασατε ) οι μελισσουλες εχουνε κεντρι εστω και αν πεθαινουνε μετα!
Θα γινουμε εμεις οι εκγληματιες αυτη την φορα ετσι για αλλαγη που καθε τοσο προαγεται και τσαμπουνατε.
Θα αφησω τον σταυρο που κουβαλουσα τοσο καιρο στο χερι και θα αρπαξω το μαχαιρι ..Που σε πονα και που σε σφαζει!!
Απο γαιδαρος με παρωπιδες θα γινω super πειρατης μονο με το εναν οθαλμο κλεισμενο. Γιατι οχι ??Θα βλεπω και εγω μονο οτι με συμφερει ,θα ακουω οτι μου αρεσει ,θα πιστευω οτι ΓΟΥΣΤΑΡΩ, θα νουθετισω τους δικους μου κανονες και ετσι για το κερασακι στην μπαγιατικη τουρτα σας θα επιβαλω και τις τιμωριες που κοβουναι γονατα!Να σας δω μεσα σε αυτον τον χορο,θα τον μαθετε ..θελετε δεν θελετε και χωρις εξασκηση ,χωρις παραπληροφορηση ,χωρις κηρυγμα,χωρις διακοπη για διαθημισεις.
Για ποιον διαλογο και πια ωριμη παραθεση αιτηματον και προτασεων μεσα στα κολαρισμενα κουστουμια(τα περισσοτερα extra large) αραγμενοι στις υπερπολυτελεις δερματινες πολυθρονες τους στο παγκοσμιο παζαρι που αποκαλουνε καθε φορα και καπως διαφορετικα μας παραμυθιαζουνε?
Ποτε καποιος απο ολους εμας εχει μαθει πραγματικα τι σκατα κανουνε και τι γινετε κατω απο μυστηριο της στρογγυλης τραπεζης?Οι ιπποτες μας ,με το χρησμα που εμεις οι ιδιοι τους δανεισαμε παιζουνε μπαρμουτι με τις ζωες μας ,τα ονειρα μας, τα ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ μας και πινουνε στην υγεια μας χαμογελωντας σφιγμενα οπως το απαιτουν οι καλοι τροποι συμπεριφορας.
Ισως τωρα πια να εχω μπει στην black list ως μελλουσα τρομοκρατης,ναι γιατι οχι..ζωσμενη με εκρηκτικα και μπουρκα στο κεφαλι να δωσω ενα τελος φαντασμαγορικο! Ποσο πολυ θα ηθελα να αντικρησω τα μουτρα τους και να δω τον φοβο μεσα στα γουρουνισια ματια τους .
Κυριες και κυριοι θα αναφωνησω (σε ολες τις γλωσσες που ξερω) παμε ενα ταξιδακι στην κολαση..
Θα μπορουσαμε ακομα καλυτερα να ζησουμε το fight club σε original version, ανατιναζωντας καθε κεντρικο παραρτημα αυτης της τοσο καλοστημενης απατης που ονομαζετε τραπεζα! Ολα στον αερα ..μια αλιμουρα σε συντριμια και καρβουνο απο τον αερα τον κοπανιστο που μας εχουνε επιβαλει να πληρωνουμε με τοκο!!
Πλαστικο χρημα ,πλαστικα μπουκαλια,πλαστικο φαγητο,πλαστικες κουκλες..πλαστικο παντου που δυστυχως δεν λιωνει οσο βαθεια το θαψεις οσα χιλιαδες χρονια και αν το αφησεις.Θα ξεπροβαλει στην επιφανεια οπως και το ψεμα ,γιατι οι βροχες ειναι πλεον πολλες ,εχουνε γινει καταιγιδες ,τυφωνες..
Τιποτα δεν κραταει αυτο που δεν ταιριαζει ,που δεν ειναι ενα με την φυση του ..γιατι ειναι παρα φυσην.Ειναι βρωμικο,παρασιτο δημιουργημα καποιον που το παιζουνε θεοι και δαιμονες μαζι! Βιαζουνε την αληθεια που εχει κουραστει να παραμενει στην ιδια σταση εδω και χρονια ,δηλαδη στα τεσσερα ,βαζοντας της και διαφορετικο χρωματος φιμοτρο καθε φορα.
Ποια παιδια σου καλη μου μητερα? Ποσο πονας εκεινη την θεικη στιγμη που καποιος σου φωναζει σπρωξε λιγο ακομα? Ποσο θα πονεσεις οταν η γυαλα που τοσο πολυ προσεχες και καμαρωνες βλεποντας μεσα το μελλοντικο επιστημονα σου ειναι μια τελεια οθαλμαπατη...Χαρτια με υπογραφες και υποσχεσεις για την γενια των 700 ευρω ,γλυκια μου μητερουλα.
ΝΑΙ θα σκοτωσω για το παιδι μου,αν ποτε κανω, αλλα δεν ξερω ποτε και που και ποιοι θα το κανουνε καθε μερα, καθε ωρα ,καθε δευτερολεπτο γεμιζοντας το κεφαλι του με λογοτυπα περα για περα εξω απο την σφαιρα της εξωπορτας του σπιτιου μου .
Ας σκοτωσω εμενα πρωτα απο ολα .Ειναι μια καλη αρχη ,γιατι εγω θα ειμαι ο πρωτος σπορος ολης αυτης της θεωριας οτι ολα θα πανε καλα .Αλλα μαλλον πρωτα πρεπει να σκοτωσω την μανα μου και στην συνεχεια ..το περιστροφο στο κεφαλι και ..ΜΠΑΜ..τελος!Περιστροφο στο κυκλοφοριακο χαος που επικρατει στον εγκεφαλο μου ,σε αυτα που μεχρι τωρα προσκηνουσα και δεν αμφισβητουσα,σε αυτα που με κανανε να γλειφω αυτα και αυτους που ουσιαστικα σιχαινομαι.
Να χεσω και τους νομους τους και τις θεωριες τους και τα επιδοματα θερμανσης που εχω βαρεθει καθε πρωι να παρακολουθω ποιος ΔΙΚΑΙΟΥΤΕ να παρει και ποιος ΟΧΙ απο τους χρησμενους ειδημονες των παραθυρων.Αλλωστε για να παρω 300 ευρω ο υδραργυρος στη περιφερεια μου πρεπει να ειναι υπο το μηδεν ,λες και ο υπερηλικας διπλα στην θαλασσα αναβει φωτια απο φυκια και χορευει rege ακουγωντας Bob Marley!
Και τη με νοιαζει εντελει αν σκοτωνετε η κυβερνηση? Τι αλλο μπορει πλεον να κανει και αυτη και ολες οι υπολοιπες ορκες?Οταν δεν υπαρχει τιποτα αλλο να καταβροχθισουνε θα φανε ο ενας τον αλλο.
Εμεις δεν ξερω τι θα κανουμε..ΠΟΙΟΝ απο τους 847 friends μου να ξεκινησω να αλατοπιπερονο για να ειναι ετοιμος για τον φουρνο?
Παραλογο?
Δεν νομιζω...ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ πλεον.
Αρχη μιας συνηθειας τοσο καλα υπολογισμενης και με τοσο μαεστρια δουλεμενη που θα καταληξει οπως το οξυγονο για τους πνευμονες μας!
Ας γινουμε πλεον ζωα ..ετοιμη η ζουγκλα ...και ο καλυτερος .......θα ΦΑΕΙ!!!!!